​Στο Άγιον Όρος, τη ζωογόνο μήτρα της ορθόδοξης μοναχικής παράδοσης, η κατάσταση είναι εξίσου ανησυχητική. Η περίπτωση της Ιεράς Μονής Εσφιγμένου συνιστά απαράδεκτη παρέκκλιση από το κανονικό πλαίσιο και το Σύνταγμα της Ελλάδος. Η χρήση επίμονων ακροδεξιών συνθημάτων, όπως «Ορθοδοξία ή Θάνατος», και η ανοικτή εχθρότητα προς τον Πατριάρχη (τον επίσκοπο του Αγίου Όρους) δεν συνιστούν πνευματική άσκηση· είναι πράξεις απείθειας, σχίσματος και τελικά πνευματικής αποσάρθρωσης.

Ο Καθηγούμενος Βαρθολομαίος της κανονικής Αδελφότητας της Εσφιγμένου καταδίκασε με καθαρό λόγο την πλήρως παραπλανητική εκδοχή της κατάστασης στο Όρος, επισημαίνοντας ότι «θέτει σε κίνδυνο την πρόοδο» — τόσο πνευματική όσο και νομική. Η στρέβλωση των γεγονότων από ειδικά συμφέροντα — κοσμικά, θρησκευτικά ή πολιτικά — οδηγεί σε παρακμή, όχι αναγέννηση.

Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους: παράνομη κατάληψη ιερών χώρων, άρνηση συνεργασίας με την Ιερά Κοινότητα του Αγίου Όρους, επιθετικότητα εναντίον εκπροσώπων του Πατριαρχείου και απόρριψη των κρατικών αρχών μέσα από πρακτικές που θυμίζουν βάρβαρες τακτικές. Και όλα αυτά κάτω από την εξώθηση μιμήσεων μοναχικού βίου και με πολιτική κάλυψη, ενίοτε και διεθνή. Η διαβολική αφήγηση ότι το πρόβλημα με το Φανάρι είναι απλώς «διαφορά απόψεων» είναι κατάφωρη αυταπάτη. Δεν πρόκειται για απλή διαφωνία — όσο αυτοί χαρακτηρίζονται από ψευτοευσέβεια, υποτίμηση και συμβιβαστική θερμόαιμη υποκρισία. Αντιθέτως, το Φανάρι αποτελεί το μοναδικό παγκόσμιο κέντρο της Ορθοδοξίας που παραμένει σταθερό και θαρραλέο σε εποχές χάους και σύγχυσης.

Το Ελληνικό Κράτος δεν μπορεί πλέον να παραμένει παθητικό. Η Εκκλησία δεν είναι θέμα ισορροπίας συμφερόντων ή γεωπολιτικής διευθέτησης. Όταν παράνομες ομάδες καταλαμβάνουν μοναστήρια, όταν πιστοί στερούνται το δικαίωμα να προσευχηθούν σε ιερούς τόπους, όταν μοναχοί υφίστανται επιθέσεις, τότε όλοι — Κράτος, Εκκλησία και Κοινωνία — οφείλουμε να δράσουμε με διαφάνεια, αποφασιστικότητα και θεολογική συνείδηση, όπως ορίζεται στο άρθρο 105 του ελληνικού Συντάγματος του 1972.

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν είναι γραφειοκρατικό κατάλοιπο· αποτελεί την ουσία της ενότητας της Ορθοδοξίας. Το Άγιον Όρος δεν είναι φρούριο εθνικιστικής ιδεοληψίας ή τουριστικό θέαμα. Είναι οικισμένος ιερός τόπος, καθαγιασμένος από την προσευχή, την μετάνοια και το Άγιο Πνεύμα. Όσοι επιδιώκουν την υπονόμευσή τους στο όνομα της ιδεολογίας ή της ιδιοτέλειας δεν απειλούν απλώς θεσμούς — πολεμούν την ίδια την Ορθοδοξία.

Η ιστορία δεν συγχωρεί τη σιωπή μπροστά στην πλάνη. Ούτε η Εκκλησία ανέχεται την υποκρισία ντυμένη με τον μανδύα της “γνήσιας πίστης”. Το Πατριαρχείο είναι πληγωμένο, αλλά όχι ηττημένο. Το Φανάρι δέχεται επίθεση, αλλά αντέχει. Το Άγιον Όρος είναι υπό πολιορκία, αλλά παραμένει άγιο.
Ήρθε η ώρα να σταθούμε αταλάντευτοι. Χωρίς αμφιταλαντεύσεις, χωρίς φόβο και χωρίς υποχωρήσεις. Υπέρ της αλήθειας. Υπέρ της ενότητας. Υπέρ της Εκκλησίας.

​Αν δεν το κάνουμε εμείς — τότε ποιος;

​In Defense of the Ecumenical Patriarchate and Mount Athos: When Orthodoxy Is Under Siege

Orthodoxy today is under attack — not merely from external forces, but more dangerously from internal distortions. At the heart of this crisis lie the Ecumenical Patriarchate and Mount Athos: two non-negotiable pillars of our faith, now targeted by misinformation, nationalist manipulation, and spiritual sterility.

His All-Holiness the Ecumenical Patriarch poignantly described this situation as “an open wound.” This is not a rhetorical flourish. It is an existential cry — a reflection of the Mother Church’s deep anguish over isolation, misunderstanding, and the deliberate slandering of her sacred role. The wound is not only institutional or administrative; it is spiritual, canonical, and historical, and it concerns us all.

Upon Mount Athos, the living stronghold of Orthodox monastic tradition, the situation is equally alarming. The case of the Esphigmenou Monastery is a disgraceful deviation from canonical order and the Greek Constitution. The use of extremist slogans such as “Orthodoxy or Death” and the open hostility toward the Patriarch (Athos’ bishop) are not acts of ascetic resistance. They are acts of defiance, schism, and ultimately spiritual decay.

Abbot Bartholomew of the canonical brotherhood of Esphigmenou put it plainly: the ongoing misinformation surrounding the Holy Mountain “endangers progress” — both spiritually and legally. The distortion of facts by special interests — whether secular, sectarian, or political — leads not to revival, but to decline.

The facts speak for themselves. Illegal occupation of sacred property. Refusal to cooperate with the Holy Community of Athos. Aggression toward Patriarchal representatives. Rejection of civil authorities in a lawless, violent Molotov cocktail fashion. And all of this occurs under the guise of monasticism and political pandering, sometimes with international backing. The diabolical narrative that the conflict with the Phanar is falsely portrayed as a mere “difference of opinion problem.” It’s not. No matter what influential official archon or pandering civil authority says. I denounce those pseudo-pious, self-serving, lukewarm charlatans. At the same time, in truth, it remains the only global center of Orthodoxy still standing with clarity and courage in an age of chaos and confusion.

The Greek State must no longer remain passive. The Church is not a matter of interest-balancing or geopolitical appeasement. When rogue groups seize monasteries, when the faithful are barred from sacred shrines, and when monks are attacked, then all of us — the State, the Church, and society — must act with transparency, resolve, and a theological conscience as they did in 1972 enshrined in the Greek Constitution, Article 105.

The Ecumenical Patriarchate is not a bureaucratic relic; it is the backbone of Orthodox unity. Mount Athos is not a nationalist fortress or a touristic backdrop. It is sacred ground, consecrated by prayer, repentance, and the Holy Spirit. Those who seek to undermine them for the sake of ideology or financial gain are not simply attacking institutions; they are warring against Orthodoxy itself.

History does not forgive silence in the face of falsehood. Nor does the Church tolerate hypocrisy cloaked in the guise of so-called “true genuine faith.” The Patriarchate is wounded, but not defeated. Phanar is assaulted, but it endures. Mount Athos is under siege but remains holy.
Now is the time to stand firm. Without equivocation, without fear, and without compromise. For truth. For unity. For the Church.

If not us — then who?

More recent comments by Ecumenical Patriarch Bartholomew
​
​March 22, 2022  
“Να εφαρμοστούν οι αποφάσεις των ελληνικών δικαστηρίων το ταχύτερον δυνατόν.”
(“That the decisions of the Greek courts be enforced as soon as possible.”) voria.gr+12romfea.gr+12skai.gr+12

April 2022
“Να εκκενωθεί από την σχισματική αδελφότητα.”
(“To be evacuated from the schismatic brotherhood.”) orthodoxia.info

March 2023
“Η επίλυση του προβλήματος Εσφιγμένου θα είναι επ’ αγαθώ πάντων.”
(“The resolution of the Esphigmenou problem will be for the good of all.”) orthodoxianewsagency.gr+14skai.gr+14iefimerida.gr+14

April 5, 2024
“είναι πράγματι προκλητικόν και απογοητευτικόν … ανεφάρμοστες και ανεκτέλεστες … ενός κράτους δικαίου …”
(“…it is truly provocative and disappointing … unenforced and unexecuted … by a rule-of-law state…”) esphigmenou.gr

April 14, 2024 (video)
“Ξανά στο Άγιον Όρος μόνο για την Μονή Εσφιγμένου.”
(“Again to Mount Athos only for the Monastery of Esphigmenou.”) youtube.com+8youtube.com+8emakedonia.gr+8

September 17, 2024
“…η Μονή Εσφιγμένου […] είναι μία πληγή στο σώμα του … Αγίου Όρους, της κανονικής τάξεως της εκκλησίας.”
(“…the Monastery of Esphigmenou […] is a wound on the body of … Mount Athos, of the canonical order of the Church.”) esphigmenou.gr+1emakedonia.gr+1

November 8, 2024
“Η κατάσταση στο Άγιον Όρος δεν είναι ευχάριστη.”
(“The situation on Mount Athos is not pleasant.”) romfea.gr

October 29, 2024
​Although not a direct quote, the Patriarch received the abbot of Esphigmenou at the Phanar, underlining his ongoing concern and dialogue emakedonia.gr+14orthodoxianewsagency.gr+14m.facebook.com+14.

Article 105 of the Greek Constitution: Sacred Autonomy and State Responsibility

The legal and spiritual autonomy of Mount Athos is enshrined in Article 105 of the Greek Constitution, which declares:
“Mount Athos… is an autonomous part of the Greek State… under the spiritual jurisdiction of the Ecumenical Patriarchate… No schismatics or heterodox may reside there.”
This unique constitutional clause obligates the Greek government to:

• Preserve Mount Athos's spiritual integrity,
• Enforce the decisions of the Holy Community,
• Prevent unauthorized or schismatic presence within its borders.

Yet despite repeated court rulings in favor of the canonical (new) brotherhood and eviction orders issued against the schismatics, the Greek authorities have not taken decisive action—prompting frustration from both the Ecumenical Patriarch and the lawful monks.

Greek Government Inaction: “A Breach of Constitutional Duty”

Multiple statements from the canonical Esphigmenou brotherhood accuse the Greek Civil Governor of Athos and the Ministry of Citizen Protection of violating their responsibilities under Article 105:
“The government refuses to act… The illegality is galloping, due to the complete inaction of the current administration… in violation of Article 105 of the Greek Constitution.”
— Esphigmenou Brotherhood Statement, May 2023

“We denounce the Greek state’s indifference… toward its duty under the Charter of Mount Athos [Article 105].”
— Public statement, August 2023
​
These charges have not been publicly refuted with detailed legal justification by the Greek authorities, nor has the government offered a timeline or mechanism for enforcing the rulings. Instead, officials have cited political caution, the difficulty of intervening in Mount Athos, and sometimes even electoral timing as reasons for delay.

Conclusion: Toward Liberation and Healing

As the Holy Mountain nears a quarter-century of this unprecedented internal division, Ecumenical Patriarch Bartholomew’s recent comments reveal both urgency and sorrow. His call is not merely legalistic—it is spiritual and pastoral:
“This is not merely a legal problem. It is a wound—upon the Athonite body, upon the heart of Orthodoxy, and upon the very nature of ecclesial communion.” His remarks echo a profound desire to liberate Mount Athos not just physically, but spiritually, restoring unity, discipline, and holiness to this sacred peninsula. Whether the Greek state will rise to meet its constitutional and moral obligations remains to be seen.

Mount Athos, the thousand-year bastion of Orthodox monasticism, is once again under siege—not from foreign invaders, but from Greece itself. A group of pseudo-monastics led by the defrocked and canonically condemned Methodius Papalamprakopoulos has entrenched itself illegally, upon this hallowed ground, flouting both ecclesiastical authority and civil law. Cloaked in the illusion of spiritual resistance, these squatters engage in actions that are neither ascetic nor Orthodox. Their continued occupation of the holy grounds of the ancient and historic monastery of Esphigmenou and its Konaki (Representative House) in Karyes, the capital of Mt Athos, is not an act of piety but one of defiance—a rebellion against the very canonical and legal foundations that safeguard the integrity of the Holy Mountain.

​This article rebuts some recent anonymous apologia that presents the Methodian group as persecuted ascetics, victims of ecclesiastical politics. The article in question egregiously omits the critical, unanimous condemnations rendered by every legitimate authority, -both religious and civic. The facts are irrefutable and extensively documented. The General Council of Mount Athos, the Holy Synod of the Ecumenical Patriarchate, the courts of Thessaloniki, and ultimately the National Supreme Court of Greece have all ruled against the Methodian sect. Their rulings are not obscure legal footnotes but decisive declarations affirming that Methodius and his followers are, quite literally, trespassers in every legal and canonical sense.

​The so-called “resistance” mounted by these pseudo-monks exists in stark contrast to the recognized and canonically installed New Brotherhood of Esphigmenou. This legitimate community is fully integrated into the liturgical and administrative life of the Athonite peninsula and enjoys the unambiguous support of all canonical Orthodox Churches. As the Ecumenical Patriarchate has declared, "The canonical order of the Church is not optional—it is the framework within which the Holy Spirit acts." To oppose this order is to sever oneself from the Body of Christ. The Old Calendarist and schismatic groups that support Methodius seek not renewal but rupture.
 
Contrary to their misleading self-identifications as "Genuine Orthodox Christians," these G.O.X. dissidents are canonically severed and often legally culpable. Their rhetoric is a form of ecclesiastical sophistry, designed to ensnare the faithful in theological and canonical confusion. As Saint John Chrysostom warned, “It is not possible to be in the Church and cut off from the Church at the same time” (Homilia in Ephesios).

Violence and Criminality
The Methodian enclave and sycophants have not only rejected the canonical Church—they have weaponized their rejection. Reports from the Sacred Community and Greek police cite numerous acts of aggression, including the attempted murder of a monk from the New Brotherhood just days ago. Molotov cocktails have replaced incense; barricades and barbed wire have supplanted icons and prayer ropes for these fraudulent actors. This is not monastic resistance—it is monastic terrorism.
​
I witnessed firsthand the violence and hostility of the rabble that unlawfully occupies the sacred grounds. On a recent pilgrimage to Mount Athos, our group was unable to approach the occupied, ancient structure they inhabit, not out of reverence, but out of fear. The atmosphere was tense, the air heavy with menace, and the presence of these self-proclaimed monks felt more like an armed encampment than a monastic refuge. In the garden of the Konaki, where peace and prayer should reign, we found desecration: a marble tablet commemorating the visit of His All Holiness, the Ecumenical Patriarch, and the tree he planted as a sign of blessing and continuity, had both been destroyed. The mendacious Methodian faction had cut down the tree and shattered the tablet—symbols not only of disrespect but of outright contempt for the Church’s unity and sacred memory.

One must ask: What kind of Orthodox monasticism expresses itself through arson, assault, and armed barricades? The answer is none. These actions are unprecedented in Athonite history, and they desecrate both the spiritual and physical sanctity of the Holy Mountain. “A monk without obedience is a soldier without a flag,” said Saint Paisios the Athonite. Methodius’ faction is not only without a flag; it is actively burning the very monastery under which it once claimed spiritual allegiance. I will not repeat the vile statements that this trans-monk, Methodios, has denounced about the newly canonized saints like Paisios, Porphyrios, Iakovos and others. Methodios Papalamprakopoulos is a disgrace.

Constitutional Clarity
​
The legal framework protecting the monastic republic is as robust as its spiritual tradition. Article 105 of the Greek Constitution enshrines Mount Athos as a self-governed monastic state under the jurisdiction of the Ecumenical Patriarchate, while remaining part of the Hellenic Republic. This unique constitutional status is the product of historical continuity from the Byzantine and Ottoman periods through to modern Greece. The inclusion of Article 105 ensures not only the spiritual autonomy but also the legal protection of Athonite governance.

To occupy sacred property without the consent of the Holy Community is a direct violation of this constitutional and canonical order. The courts have ruled unambiguously: Methodius and his followers are illegal occupants. Their relentless occupation of the sacred mountain is not merely an act of civil disobedience; it is a bold defiance of ecclesiastical authority and a flagrant violation of legal boundaries that demands immediate attention.
​
The Hellenic Republic—guardian of the Christian legacy carved into its very soil and baptized in the blood of saints and martyrs—must fulfill its constitutional obligations immediately and without hesitation. Article 105 is not a symbolic gesture but a binding mandate to preserve the canonical and legal order of Mount Athos, a sacred inheritance entrusted to the Greek state by history, faith, and law. The continued illegal occupation of holy ground by defrocked, criminal elements is not merely a breach of peace—it is a desecration of a living sanctuary and an affront to the Greek Constitution itself. The Republic must act—not as a reluctant bystander, but as a vigilant steward of Christian civilization—enforcing the rulings of its highest courts and restoring order to the Holy Mountain, lest it become a refuge for anarchy under the guise of piety.

Political Exploitation

The involvement of radical political figures, particularly Kyriakos Vellopoulos, adds a sinister dimension to this crisis. Known for his sensationalist media background and ties to Old Calendarist/schismatic groups, Vellopoulos has leveraged his platform to amplify and attempt to legitimize the actions of the Methodian faction. His support is not theological but opportunistic—a cynical alliance that destabilizes both ecclesiastical order and national integrity.
​
By championing schismatics, Vellopoulos exacerbates tensions on the Holy Mountain and undermines the state’s commitment to uphold constitutional order. It is a political act that borders on incitement. “Woe to those who call evil good and good evil,” warns the Prophet Isaiah (Isaiah 5:20), and Vellopoulos’ interventions invert moral and legal clarity for short-term ideological gain. This new left-wing anger machine, with its hyper-masculine anti-Orthodox slogan “Orthodoxy or death” mindset, is truly foreign to the Orthodox phronema. When combined with pandering politicians, it is heavily influenced by Russian foreign policy and expansionist ideology, a remnant of the Soviet era, that thrives in Russian Orthodox mentality and remains a stain on the Holy Mountain. 

​What we are witnessing is not merely a dispute over monastery ownership, or a clash of personalities, or even the ridiculous notion that this is a difference of opinion over talks with the Pope; it is a manifestation of ecclesiological disorder. The pseudo-monks suffer from what one might call a “canonical psychosis”: a mania of schism cloaked in faux-traditionalist garb. Their disorder is infectious. Archons spearheading the Religious Freedom efforts and the fight for the liberation of Mount Athos on behalf of the legitimate Brotherhood, warned that it threatens to degrade Orthodox phronema. This sacred mindset governs humility, prayer, and obedience.

“Ecclesiastical order is not legalism,” says Metropolitan Kallistos Ware, “but the rhythm of the Holy Spirit moving through time.” To stand outside this rhythm is to fall into a cacophony, and this discord now reverberates through the Holy Mountain. To defend Mount Athos is to protect not merely a place but a pattern—a sacred order in the Church Christ founded and handed down through the holy apostles, church fathers, councils, synods, patriarchs, and saints. The presence of Methodius and his followers is not only unlawful but also antithetical to the Athonite ethos itself. No amount of romanticized resistance can sanitize their actions. And no amount of pious charlatanism can correct their ecclesiology.
​
In the words of Saint Ignatius of Antioch: “Where the bishop is, there is the Church.” The Methodians have no bishop, no canonical standing, no blessing—only slogans, violence, and the illusion of sanctity. The house is not divided. The Church stands whole. 

Beneath the sacred silence of Mount Athos, a darker narrative unfolds—one steeped in political manipulation, economic exploitation, and ecclesiastical betrayal. At the center of this vortex lies a concerted effort by Russian actors to assert influence over the Holy Mountain, turning what was once a spiritual bastion into a geopolitical pawn. For decades, Russian Orthodox interests backed by oligarchic wealth and state-sponsored agendas have sought to entrench themselves, sometimes successfully, when the Church proper is silent about Russian abuses against the norms (canons).
Athonite communities also experience needs and challenges.... Lavish donations to monasteries, strategic support for Russian-speaking monks, and backdoor pressure on monastic councils have not only tipped the theological balance but also opened corridors of influence that stretch deep into the heart of Greek politics. The Russian machine has undeniably done the same in Turkey, Albania, Jerusalem, Syria, Africa, and beyond.

Ties between certain Greek representatives to Athos and Russian interests are no longer whispered secrets. From shadowy oil deals smuggled through opaque shipping routes to political favors traded for ecclesiastical endorsements, the network of corruption weaves through the corridors of both the Church and the State. Unfortunately, corruption is not foreign to Greek politicians, Archons, clergy, monastics, or even famous Greek shipowners—some of whom are under investigation for illicit activities—enjoy immunity through carefully cultivated political patronage. High-ranking government officials, entrusted with the protection of the republic’s spiritual and cultural heritage, instead offer it up as currency in a global power play.

This confluence of power, oil, and faith paints a bleak picture. The sacred is no longer safe from the profane; “stand well” before the Holy Mountain becomes a secret nexus for laundering not just money, but moral authority.
​
When law and faith are trampled underfoot by impostors, silence is not peace; it is betrayal. The Holy Mountain will not be surrendered to those who mistake rebellion for righteousness, nor can its sacred legacy be safeguarded by those who defile it with Molotovs and manifestos. Orthodoxy is not preserved through violence and slogans, but through obedience, sacrifice, and the pursuit of truth. A monastery without canon is not a sanctuary—it is a stronghold of delusion; a theater of spiritual anarchy masked as piety. To defend Mount Athos is to protect the very soul of Orthodoxy itself—now is the hour to act.

The legitimate Brotherhood of Esfigmenou monastery has the full support of all competent ecclesiastical and civic authorities, standing in rightful guardianship of the monastery's sacred tradition and canonical order.

​References:

• Constitution of Greece, Article 105.
• Rulings of the Greek Supreme Court and Thessaloniki regional courts, 2019–2024.
• Encyclicals of the Ecumenical Patriarchate regarding Mount Athos and the Esphigmenou controversy.
• Homilies of Saint John Chrysostom and Saint Ignatius of Antioch.
• "The Orthodox Church," Kallistos Ware, Penguin, 1993.
• Public statements by the Holy Synod of the Ecumenical Patriarchate, 2020–2025.

In the aftermath of Hurricane Helene, the Ecumenical Patriarchate's Hierarchs prayed for the victims and the responders providing aid: 

Join the Relief Efforts for Hurricane Helene: Donate Your Time, Talent, and Treasure

As Hurricane Helene leaves behind a trail of destruction, the affected communities face the daunting task of rebuilding their lives. Homes have been destroyed, families displaced, and countless lives upended. In the face of such tragedy, now is the time for us to unite, offering whatever we can—our time, talent, and treasure—to support those who are suffering.

Among the organizations leading the charge in providing relief are the Greek Orthodox Relief Agencies, especially National Philoptochos and the International Orthodox Christian Charities (IOCC). These dedicated organizations have long been at the forefront of humanitarian aid, offering hope and healing in times of crisis. But they cannot do it alone; they need your help.

Why Should We Care?

The devastation caused by Hurricane Helene is overwhelming. Tens of thousands of families are in desperate need of food, clean water, shelter, medical supplies, emotional support and our prayers. ​

By donating to National Philoptochos and IOCC, you are joining a community of compassionate individuals committed to helping those in need. Every dollar, every hour, and every skill you offer is a lifeline to someone struggling in the aftermath of the hurricane.
​
The Power of Your Time, Talent, and Treasure

• Time: Volunteers are desperately needed to support relief efforts on the ground and behind the scenes. Whether through assembling aid packages, distributing supplies, or providing emotional support, your time is invaluable.
• Talent: Do you have specialized skills? Medical professionals, engineers, and logistical coordinators are crucial in restoring order and providing care in devastated areas. Even if your talents lie outside these fields, there’s a place for you to help organize community efforts or raise awareness.
• Treasure: Financial donations are the quickest way to make a direct impact. Relief organizations like National Philoptochos and IOCC have the infrastructure in place to get critical supplies and services where they are needed most.

How to Give

You can make your financial donation through the official websites of National Philoptochos or IOCC. Both organizations have set up dedicated funds to ensure that 100% of donations are directed towards the relief efforts for Hurricane Helene. No donation is too small—every contribution helps.

Florida

North Carolina, Georgia, Virginia, Tennessee, Ohio...

Some images have been removed upon confirmation that they were AI
​Thank you, for your diligent accounting.

WASHINGTON – First responders across local and state governments, the private sector, nonprofits, faith-based organizations and the federal family continue working to address the immediate needs of survivors and their communities.

Federal disaster assistance that is available for survivors in designated counties in Florida, Georgia North Carolina, South Carolina and Virginia. Survivors may apply for assistance in three ways: online by visiting disasterassistance.gov, calling 800-621-3362 or on the FEMA App.

The tragedies befalling Orthodox Christian heritage are not confined to the distant past; they persist in our present, often under the guise of political expediency. The cases of Soumela and Esphigmenou Monasteries stand as stark reminders of the ongoing plight of Orthodoxy in its historic heartlands—Greece and Turkey, the cradle of Christian civilization.
​
Both Soumela and Esphigmenou Monasteries are masterpieces of Orthodox Christian architecture and spiritual life, with origins tracing back to the early centuries of the Church. Soumela was founded in the 4th century by Theodosius I, and Esphigmenou was established in the 5th century by Theodosius II. These monasteries have witnessed the ebb and flow of history, surviving through periods of great turmoil and change.

The conquest of Soumela by the Ottoman Sultan Mehmed II in 1461 marked the beginning of a long period of subjugation, lasting until 1923, when the Treaty of Lausanne forcibly emptied the monastery, ending its millennial-old monastic life. Esphigmenou, along with the rest of Mount Athos, was conquered by the Ottomans in the early 15th century. It remained under Ottoman rule until 1912 when Greece became the protector of the peninsula, offering a semblance of security to the monastic community and inscribed its very constitution with specific conditions and responsibilities.
​
Despite these historical conquests, the real tragedy lies in the current state of these monasteries. Soumela, now under Turkish control, has been reduced to a museum. Although recently renovated and occasionally opened for religious ceremonies, it remains a symbol of loss for the Pontian people, who see it as the pinnacle of their culture and heritage, now confined to a relic of the past.

Esphigmenou, on the other hand, remains under the protection of the Greek state control. It, too, still needs to be in reach for Orthodox worship. It is under occupation by a dissident group of squatters masquerading as monks, a deleterious situation allowed by the Greek state for political expediency. This occupation is a violation of monastic tradition and a direct affront to the Orthodox faith, raising serious questions about the Greek government's commitment and fortitude to protect its spiritual heritage.
​
What is most alarming is the commonality in the treatment of these monasteries. Both Greece and Turkey, despite their historical and cultural differences, have allowed belligerent actors to take control of these sacred sites. Turkey, with its long history of marginalizing Christian heritage, has only recently taken steps to renovate Soumela yet still controls and restricts its religious expression. Greece, a predominantly Orthodox country, shockingly permits the occupation of Esphigmenou by those who defy ecclesiastical law and the state's legal and lawful authority, all in the name of political convenience.

These actions are not isolated incidents but part of a broader pattern of disregard for Orthodox Christian heritage in the very lands where Christianity first flourished. The historic homeland of Christianity—now divided between Greece and Turkey—has witnessed countless acts of cruelty toward the faith. From the Turkish forced closure of the Halki Theological School and the reconversion of numerous Christian monuments from museums back into mosques to the Greek neglect of monasteries like Dafni and the illegal occupation of Mount Athos by squatting factions, the evidence is clear: both nations, in different ways, are complicit in the erosion of Orthodox Christianity—one through provocative actions, and the other through the self-inflicted abuse of its religious heritage.
​
Adding to this tragedy is the widespread acquisition [looting] of icons from around Greece, icons that were until recently part of the Ecumenical Patriarchate's inheritance to Orthodoxy. These priceless artifacts, central to Greek art and culture, have been allowed to languish in what should be the preeminent Byzantine Museum's permanent collection. Instead, this museum has deteriorated into a disgraceful state, with most off-limits to visitors and pilgrims. What remains open to the public is a dismal display, not just as a museum, but as a desecration of our children's Orthodox inheritance. Greece is failing on all points, allowing the very heart of its cultural and religious heritage to deteriorate and be desecrated before our eyes. And yet, not a peep from the so-called concerned tabloid journalists.

​Greece, with a population of 90% Orthodox, bears a constitutional responsibility and, more importantly, a profound moral obligation to protect its own cultural and religious heritage. This duty is not merely a legal requirement but a commitment to preserving the essence of the nation's identity and spiritual legacy. In stark contrast, Turkey, where 99.8% of the population is Islamic, does not share this obligation. The expectations of Turkey to protect Orthodox Christian heritage are minimal, given its dominant religious and cultural landscape. However, Greece, as a predominantly Orthodox nation, is entrusted with the sacred duty of safeguarding the treasures of its faith, history, and culture. The failure to do so is not just a national disgrace but a betrayal of its heritage and future generations.

​Why do we tolerate such behavior? Whether it is the Greek state allowing schismatic forces to occupy a monastery or the Turkish government restricting the religious life of an ancient Christian site, the result is the same: a slow, deliberate assault on Christ's Great Church. We must recognize that the antagonists—be they Greek or Turk—are not just attacking buildings or political entities; they are undermining the very foundation of our faith.

​​In acknowledging these painful realities, we must also call for meaningful action—not the empty gestures of tabloid journalists who blame their antagonist while doing nothing but ranting online for clicks. Actual action requires commitment and resolve, not just words. As Orthodox Christians, wherever we may be found, we must avoid the hypocrisy of basing our concerns on ethnic or racist terms. Our dedication to preserving our heritage should be rooted in faith and a genuine commitment to our shared spiritual legacy, transcending all worldly divisions. The Orthodox world cannot afford to stand idly by while its sacred sites are desecrated or controlled by those who do not respect their spiritual significance. It is time to reclaim our heritage, not just as a matter of cultural pride, but as a duty to our faith and future generations. The restoration and proper stewardship of sanctuaries like Soumela and Esphigmenou are not just about preserving history—they are about safeguarding the living tradition of Orthodox Christianity.

​In closing, my decades of dedicated efforts to advocate for religious freedom starkly contrast the superficial, partisan online criticisms that amount to little more than sensationalist notoriety. While some engage in empty rhetoric, my commitment is grounded in tangible actions and unwavering support for Esphigmenou Monastery, my spiritual mother, the Ecumenical Patriarchate, and the Orthodox faith. Preserving our heritage and defending our spiritual legacy starts at home.

Δεν επιτρέπεται η πρόσβαση στο μοναστήρι
Οι τραγωδίες που πλήττουν την ορθόδοξη χριστιανική κληρονομιά δεν περιορίζονται στο μακρινό παρελθόν· Επιμένουν στο παρόν μας, συχνά υπό το πρόσχημα πολιτικών σκοπιμοτήτων. Οι περιπτώσεις των μοναστηριών Σουμελά και Εσφιγμένου αποτελούν έντονες υπενθυμίσεις της συνεχιζόμενης δεινής κατάστασης της Ορθοδοξίας στην ιστορική της καρδιά – την Ελλάδα και την Τουρκία, το λίκνο του χριστιανικού πολιτισμού.

Τόσο η Μονή Σουμελά όσο και η Μονή Εσφιγμένου είναι αριστουργήματα της ορθόδοξης χριστιανικής αρχιτεκτονικής και πνευματικής ζωής, με ρίζες στους πρώτους αιώνες της Εκκλησίας. Η Σουμελά ιδρύθηκε τον 4ο αιώνα από τον Θεοδόσιο Α ́ και η Εσφιγμένου ιδρύθηκε τον 5ο αιώνα από τον Θεοδόσιο Β ́. Αυτά τα μοναστήρια έχουν δει την άμπωτη και τη ροή της ιστορίας, επιβιώνοντας μέσα από περιόδους μεγάλης αναταραχής και αλλαγής.

Η κατάκτηση της Σουμελά από τον Οθωμανό Σουλτάνο Μωάμεθ Β ́ το 1461 σηματοδότησε την αρχή μιας μακράς περιόδου υποταγής, που διήρκεσε μέχρι το 1923, όταν η Συνθήκη της Λωζάνης άδειασε βίαια το μοναστήρι, τερματίζοντας τη χιλιετή μοναστική ζωή του. Η Εσφιγμένου, μαζί με το υπόλοιπο Άγιο Όρος, κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς στις αρχές του 15ου αιώνα. Παρέμεινε υπό οθωμανική κυριαρχία μέχρι το 1912, όταν η Ελλάδα έγινε προστάτιδα της χερσονήσου, προσφέροντας μια επίφαση ασφάλειας στη μοναστική κοινότητα και εγγράφει το ίδιο το σύνταγμά της με συγκεκριμένους όρους και ευθύνες.

Παρά αυτές τις ιστορικές κατακτήσεις, η πραγματική τραγωδία έγκειται στη σημερινή κατάσταση αυτών των μοναστηριών. Η Σουμελά, που τώρα βρίσκεται υπό τουρκικό έλεγχο, έχει μετατραπεί σε μουσείο. Αν και πρόσφατα ανακαινισμένο και περιστασιακά ανοιχτό για θρησκευτικές τελετές, παραμένει σύμβολο απώλειας για τον ποντιακό λαό, ο οποίος το βλέπει ως το αποκορύφωμα του πολιτισμού και της κληρονομιάς του, που τώρα περιορίζεται σε ένα λείψανο του παρελθόντος.

Ο Εσφιγμένου, από την άλλη πλευρά, παραμένει υπό την προστασία του ελληνικού κρατικού ελέγχου. Επίσης, πρέπει ακόμα να είναι προσιτή στην Ορθόδοξη λατρεία. Βρίσκεται υπό κατάληψη από μια ομάδα αντιφρονούντων καταληψιών μεταμφιεσμένων σε μοναχούς, μια επιζήμια κατάσταση που επιτρέπεται από το ελληνικό κράτος για πολιτικές σκοπιμότητες. Αυτή η κατάληψη αποτελεί παραβίαση της μοναστικής παράδοσης και άμεση προσβολή της ορθόδοξης πίστης, εγείροντας σοβαρά ερωτήματα σχετικά με τη δέσμευση και το σθένος της ελληνικής κυβέρνησης να προστατεύσει την πνευματική της κληρονομιά.

Το πιο ανησυχητικό είναι η ομοιότητα στη μεταχείριση αυτών των μοναστηριών. Τόσο η Ελλάδα όσο και η Τουρκία, παρά τις ιστορικές και πολιτιστικές διαφορές τους, επέτρεψαν σε εμπόλεμους παράγοντες να πάρουν τον έλεγχο αυτών των ιερών τόπων. Η Τουρκία, με τη μακρά ιστορία περιθωριοποίησης της χριστιανικής κληρονομιάς, μόλις πρόσφατα έλαβε μέτρα για την ανακαίνιση της Σουμελά, αλλά εξακολουθεί να ελέγχει και να περιορίζει τη θρησκευτική της έκφραση. Η Ελλάδα, μια κατεξοχήν ορθόδοξη χώρα, επιτρέπει συγκλονιστικά την κατάληψη της Εσφιγμένου από εκείνους που αψηφούν το εκκλησιαστικό δίκαιο και τη νόμιμη και νόμιμη εξουσία του κράτους, όλα στο όνομα της πολιτικής ευκολίας.

Αυτές οι ενέργειες δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά, αλλά μέρος ενός ευρύτερου μοτίβου περιφρόνησης της Ορθόδοξης Χριστιανικής κληρονομιάς στις ίδιες τις χώρες όπου ο Χριστιανισμός άκμασε για πρώτη φορά. Η ιστορική πατρίδα του Χριστιανισμού – τώρα διαιρεμένη μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας – έχει γίνει μάρτυρας αμέτρητων πράξεων σκληρότητας προς την πίστη. Από το αναγκαστικό κλείσιμο της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης από την Τουρκία και τη μετατροπή πολλών χριστιανικών μνημείων από μουσεία πίσω σε τζαμιά μέχρι την ελληνική παραμέληση μοναστηριών όπως η Δάφνη και την παράνομη κατοχή του Αγίου Όρους από καταλήψεις φατριών, τα στοιχεία είναι σαφή: και τα δύο έθνη, με διαφορετικούς τρόπους, είναι συνένοχα στη διάβρωση του Ορθόδοξου Χριστιανισμού – το ένα μέσω προκλητικών ενεργειών.  και το άλλο μέσω της αυτοεπιβαλλόμενης κακοποίησης της θρησκευτικής του κληρονομιάς.

Σε αυτή την τραγωδία προστίθεται η εκτεταμένη απόκτηση εικόνων από όλη την Ελλάδα, εικόνων που μέχρι πρόσφατα αποτελούσαν μέρος της κληρονομιάς του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Ορθοδοξία. Αυτά τα ανεκτίμητα αντικείμενα, κεντρικά για την ελληνική τέχνη και τον πολιτισμό, αφέθηκαν να μαραζώσουν σε αυτό που θα έπρεπε να είναι η μόνιμη συλλογή του εξέχοντος Βυζαντινού Μουσείου. Αντ 'αυτού, αυτό το μουσείο έχει επιδεινωθεί σε μια επαίσχυντη κατάσταση, με τα περισσότερα εκτός ορίων για τους επισκέπτες και τους προσκυνητές. Αυτό που παραμένει ανοιχτό για το κοινό είναι μια θλιβερή έκθεση, όχι μόνο ως μουσείο, αλλά ως βεβήλωση της ορθόδοξης κληρονομιάς των παιδιών μας. Η Ελλάδα αποτυγχάνει σε όλα τα σημεία, αφήνοντας την ίδια την καρδιά της πολιτιστικής και θρησκευτικής κληρονομιάς της να υποβαθμιστεί και να βεβηλωθεί μπροστά στα μάτια μας. Και όμως, ούτε ένα τιτίβισμα από τους λεγόμενους ανήσυχους δημοσιογράφους των ταμπλόιντ.

Η Ελλάδα, με πληθυσμό 90% ορθόδοξο, φέρει συνταγματική ευθύνη και, κυρίως, βαθιά ηθική υποχρέωση να προστατεύσει τη δική της πολιτιστική και θρησκευτική κληρονομιά. Αυτό το καθήκον δεν είναι απλώς μια νομική απαίτηση, αλλά μια δέσμευση για τη διατήρηση της ουσίας της ταυτότητας και της πνευματικής κληρονομιάς του έθνους. Σε πλήρη αντίθεση, η Τουρκία, όπου το 99,8% του πληθυσμού είναι ισλαμιστές, δεν μοιράζεται αυτή την υποχρέωση. Οι προσδοκίες της Τουρκίας για την προστασία της ορθόδοξης χριστιανικής κληρονομιάς είναι ελάχιστες, δεδομένου του κυρίαρχου θρησκευτικού και πολιτιστικού τοπίου. Ωστόσο, η Ελλάδα, ως κατεξοχήν ορθόδοξο έθνος, είναι επιφορτισμένη με το ιερό καθήκον της διαφύλαξης των θησαυρών της πίστης, της ιστορίας και του πολιτισμού της. Η αποτυχία να γίνει αυτό δεν είναι μόνο εθνική ντροπή, αλλά προδοσία της κληρονομιάς της και των μελλοντικών γενεών.

Γιατί ανεχόμαστε τέτοιες συμπεριφορές; Είτε πρόκειται για το ελληνικό κράτος που επιτρέπει σε σχισματικές δυνάμεις να καταλάβουν ένα μοναστήρι είτε για την τουρκική κυβέρνηση που περιορίζει τη θρησκευτική ζωή ενός αρχαίου χριστιανικού χώρου, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: μια αργή, σκόπιμη επίθεση στη Μεγάλη Εκκλησία του Χριστού. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι οι ανταγωνιστές -είτε είναι Έλληνες είτε Τούρκοι- δεν επιτίθενται μόνο σε κτίρια ή πολιτικές οντότητες. Υπονομεύουν το ίδιο το θεμέλιο της πίστης μας.

Αναγνωρίζοντας αυτές τις οδυνηρές πραγματικότητες, πρέπει επίσης να ζητήσουμε ουσιαστική δράση - όχι τις κενές χειρονομίες των δημοσιογράφων ταμπλόιντ που κατηγορούν τον ανταγωνιστή τους, ενώ δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να παραληρούν στο διαδίκτυο για κλικ. Η πραγματική δράση απαιτεί δέσμευση και αποφασιστικότητα, όχι μόνο λόγια. Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί, όπου κι αν βρισκόμαστε, πρέπει να αποφεύγουμε την υποκρισία να βασίζουμε τις ανησυχίες μας σε εθνοτικούς ή ρατσιστικούς όρους. Η αφοσίωσή μας στη διατήρηση της κληρονομιάς μας πρέπει να βασίζεται στην πίστη και σε μια γνήσια δέσμευση στην κοινή πνευματική κληρονομιά μας, υπερβαίνοντας όλες τις εγκόσμιες διαιρέσεις. Ο ορθόδοξος κόσμος δεν έχει την πολυτέλεια να παραμένει αδρανής, ενώ οι ιεροί τόποι του βεβηλώνονται ή ελέγχονται από εκείνους που δεν σέβονται την πνευματική τους σημασία. Είναι καιρός να ανακτήσουμε την κληρονομιά μας, όχι μόνο ως θέμα πολιτιστικής υπερηφάνειας, αλλά ως καθήκον προς την πίστη μας και τις μελλοντικές γενιές. Η αποκατάσταση και η σωστή διαχείριση ιερών όπως η Σουμελά και η Εσφιγμένου δεν αφορούν μόνο τη διατήρηση της ιστορίας, αλλά και τη διαφύλαξη της ζωντανής παράδοσης του Ορθόδοξου Χριστιανισμού.
​
Κλείνοντας, οι δεκαετίες αφοσιωμένων προσπαθειών μου να υποστηρίξω τη θρησκευτική ελευθερία έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τις επιφανειακές, κομματικές διαδικτυακές επικρίσεις που ισοδυναμούν με κάτι περισσότερο από σκανδαλοθηρική φήμη. Ενώ κάποιοι επιδίδονται σε κενές ρητορείες, η δέσμευσή μου βασίζεται σε απτές πράξεις και ακλόνητη υποστήριξη προς τη Μονή Εσφιγμένου, την πνευματική μου μητέρα, το Οικουμενικό Πατριαρχείο και την Ορθόδοξη πίστη. Η διατήρηση της κληρονομιάς μας και η υπεράσπιση της πνευματικής μας κληρονομιάς ξεκινά από το σπίτι.

​In the Hellenic Orthodox tradition, a true "zealot" upholds the teachings of the Church with unwavering dedication, always guided by humility, love, and a deep commitment to unity within the Body of Christ’s Great Church. Such an Orthodox person does not resort to deception, threats, violence, or pride in any measure. Instead, they embody the spirit of Orthodox Christianity, preserving the Church's sacred canons while fostering unity within Christ's Great Church.

Ελληνικό κείμενο στο τέλος - Greek text at end

​The terms "zealot" and "zeal" both relate to a strong passion, but they carry different connotations and implications:

1. Zealot:
   • Historical Context: A "Zealot" specifically refers to the most radical member of a Jewish political movement in the 1st century dedicated to resisting Roman rule and preserving Jewish independence. The Zealots were known for their extreme hostility, often advocating for or engaging in violent actions to achieve their religious goals. They were considered radical and militant in their approach, willing to go to great lengths, including armed rebellion, to preserve their beliefs and nation.
   • Modern Usage: Today, the term "zealot" can describe anyone fanatically committed to a cause, often to the point of being unreasonable or intolerant. It usually carries a negative connotation, suggesting that the person is excessively fervent and potentially aggressive in their pursuit. Today, zealots would be BLM, Golden Dawn, or the Taliban, where there is always a militant anarchist overtone.
2. Zeal:
   • General Meaning: "Zeal" for one's faith refers to great energy, passion, or enthusiasm in pursuing a cause or objective. When someone has a zeal for their faith, they are deeply committed and enthusiastic about their religious beliefs and practices. This person is dedicated to living out their faith, often with sincere devotion and a strong desire to share their beliefs with others.
   • Connotation: In contrast to the negative connotation of 'zealot,’ having a zeal for one's faith' typically carries a positive connotation. It suggests a healthy and passionate commitment to one's religion, devoid of the extremism or intolerance often associated with being a zealot. In an Orthodox Christian context, zeal denotes humility, agape, peace, compassion, obedience…

​In fact, there are no saints with the epithet “zealot.” The only one who comes to mind is Symeon the Zealot, a former radical Jewish political group member. In contrast, another Apostle, Matthew the Publican, came from a different political background. Yet, their commitment to Jesus made them brothers and co-workers spreading the gospel. Notably, even the zealot Symeon chose a life of peaceful coexistence and nonviolence, ultimately embracing martyrdom. It is troubling that today, many believers seem more devoted to nationalist political parties or schismatic ideologies than Christ’s Great Church.

​Scripture teaches us “to contend for the faith which was once for all delivered to the saints” (Jude 1:3), but wisely, discreetly, as the Apostle Paul instructs: “Brethren, if a man is overtaken in any trespass, you who are spiritual should restore him in a spirit of gentleness. Look to yourself, lest you too be tempted.” (Gal. 6:1)
​
On Mount Athos, there are many with genuine zeal, a hallmark of Orthodox monasticism. However, among them are those known as zealots—men not filled with zeal for Christ, but rather driven by a spirit of control, division, and schism. Mount Athos is a monastic community under the jurisdiction of the Ecumenical Patriarchate, and both Athos’ Tomos and the Constitution of Greece clearly define its spiritual stewardship, ecclesiastic lineage, and general security welfare. Yet, the Monastery of Esphigmenou, one of the oldest and most influential monastic complexes, is currently occupied by non-Orthodox individuals masquerading as monks. Their leader is Mr Papalambrakopoulos, obliquely known as Elder Methodios. The Methodite squatters he supervises have illegitimately taken over Esphigmenou's monastic properties and violate every principle of genuine Orthodox zeal. They manipulate and deceive the vulnerable by spreading falsehoods about canon law and the Orthodox calendar and undermine the very foundation of Church unity. 

​The distorted interpretation of zeal authored by the unlawful resident Methodios, a convicted criminal, and his "Old-Calendartist" pseudo-monks violent predilections paves the way for dangerous extremism reminiscent of the darkest chapters in history—Inquisitions, crusades, and pan heresies galore. Methodios’ type is “characterized by hatred for those of other religions and confessions, envy and persistent anger, violent resistance to the true spirit of Ecclesiastic Law, an unreasonable obstinacy in defending his own views, an over-enthusiastic passion for prevailing in all things, the love of glory, quarrels, contention, and love of turmoil.”

​Let me break this down clearly for you.
​
The Old Calendar refers to the Pagan Julian Calendar, which differs from the Revised Julian Calendar, which corrected some inaccuracies in measuring the solar year. In the broader Orthodox Church, the choice of calendar is a non-dogmatic issue—both are accepted as valid. Hence, some celebrate Christmas on December 25 (Revised) and some on January 7 (Old).

These “Orthodox Protestants,” also known as zealot Old-Calendarists, focus on separating themselves and protesting against what they perceive as errors within the mainstream Church and it’s purportedly heretical leaders. This starkly contrasts previous centuries when the unified Great Church of Christ, through councils, journeyed together—Syn-odos—to define Orthodoxy, church law, dogma, and heresy. These synods, not self-appointed schismatic groups, determined what constitutes Orthodoxy and what might warrant estrangement.

​​The old-calendarist’s position lacks ecclesial dignity or any solid dogmatic foundation, as personal attacks and character assassination fuel their disputes. Despite this, they ironically claim the righteous high ground, using accusations of heresy—and the absurd notion of “pan-heresy”—as a pretext to justify their divisive behavior. The squatter Methodios and his schismatic sycophants are consumed by these very obsessions, driving them to sow division and persecution under the guise of religious fervor with a touch of nationalism. Their twisted version of zealotry alters their community, defined by violence and intolerance, rather than guiding it toward the true spirit of Christ’s teachings—peace, unity, love, and compassion.

​The Devil, having enslaved devotees of the cult leader Methodios and squatting occupiers who have been fugitives from the law for years, instigates a campaign of treachery. The squatter’s actions are not just deceitful but also violent. One cannot forget the infamous incident involving Methodite Sanctuary Squatters, who resorted to Molotov cocktails to compel their control. Such behavior is not only contrary to the teachings of the Church but also a direct violation of Orthodox monasticism, which condemns any form of violence or coercion. Yet, knowing of the violent, militant congregation gathering on Mount Athos, the Greek government has chosen to do nothing for decades. We hope Kyriakos Mitsotakis will uphold the law and Constitution of Greece to bring back security and rid the Holy Mountain of the terrorist element who have invaded the sacred peninsula.

​Converts to schismatic Orthodox groups like ROCOR, GOX, and others splinters promoted zealotry. Seraphim Rose, who never fully shed his former religious influences to absorb Orthodox Christianity truly, these new “Orthodox Protestant” zealot converts defend the outward trappings of the faith with an idolatrous fervor. They embrace a core Protestant mentality of resolving issues by dismantling tradition, arrogantly positioning themselves as the ultimate arbiters and clarifiers of what they deem to be true and genuine Orthodox Christianity.
​
These impostor monks claim ownership of the monastery they occupy, brazenly declaring it as "theirs" and threatening to kill anyone who tries to reclaim it. This self-serving attitude is antithetical to the essence of Orthodox monasticism based on communal life, humility, and obedience to the Church. Mount Athos' Epistasia, the Ecumenical Patriarchate, the Greek government, and the highest courts in the Hellenic Republic have condemned their actions.

​​The squatting Methodite cult is further supported by schismatic groups and corrupt individuals, including a politician who scandalously claims to sell copies of letters written by Jesus Christ. This individual operates a small private television and media network, allegedly funded by Russian oligarchs who also support similar extremist "Orthodoxy or Death" media outlets in Russia.
​
Perhaps the gravest sin of these false zealots is their promotion of division within the Church. Division, the tearing apart of the Body of Christ, is the most grievous and unacceptable sin, far worse than any novel heresy. While all other sins, even the so-called "pan-heresies," may be forgivable, division within the Church is not. The actions of these Methodites represent a direct attack on the unity of the Orthodox Church, and this cannot be tolerated.

​Have a deep and passionate zeal for Orthodoxy, the Holy Fathers, and the sacred Traditions. But just as fervently, flee from the spirit of zealotry and those who preach division under the guise of monasticism. Place your trust and seek your salvation in Christ's Great Church, not in the splintered factions of schismatics, no matter how fervently they claim to be the true, genuine, or authentic Church. They are not.
​
It is time for the Greek government to uphold and fulfill its constitutional obligations, once and for all, to protect the integrity of Mount Athos and the spiritual heritage it represents. This sacred ground deserves nothing less than our full commitment to preserving its true monastic legacy. The world is watching, and history will judge us by our actions.

Οι Κλειστοί Απατεώνες

​Στην ελληνορθόδοξη παράδοση, ένας αληθινός «ζηλωτής» υποστηρίζει τη διδασκαλία της Εκκλησίας με ακλόνητη αφοσίωση, πάντα καθοδηγούμενος από ταπείνωση, αγάπη και βαθιά δέσμευση για ενότητα μέσα στο Σώμα της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας. Ένας τέτοιος Ορθόδοξος άνθρωπος δεν καταφεύγει σε πλάνη, απειλές, βία ή υπερηφάνεια σε κανένα μέτρο. Αντίθετα, ενσαρκώνουν το πνεύμα του Ορθόδοξου Χριστιανισμού, διατηρώντας τους ιερούς κανόνες της Εκκλησίας, ενώ παράλληλα προωθούν την ενότητα μέσα στη Μεγάλη Εκκλησία του Χριστού.

Οι όροι «ζηλωτής» και «ζήλος» σχετίζονται και οι δύο με ένα ισχυρό πάθος, αλλά έχουν διαφορετικές συνδηλώσεις και υπονοούμενα:

1. Ζηλωτής:
   • Ιστορικό πλαίσιο: Ένας «Ζηλωτής» αναφέρεται συγκεκριμένα στο πιο ριζοσπαστικό μέλος ενός εβραϊκού πολιτικού κινήματος του 1ου αιώνα αφιερωμένου στην αντίσταση στη ρωμαϊκή κυριαρχία και τη διατήρηση της εβραϊκής ανεξαρτησίας. Οι Ζηλωτές ήταν γνωστοί για την ακραία εχθρότητά τους, συχνά υποστηρίζοντας ή συμμετέχοντας σε βίαιες ενέργειες για την επίτευξη των θρησκευτικών τους στόχων. Θεωρήθηκαν ριζοσπαστικοί και μαχητικοί στην προσέγγισή τους, πρόθυμοι να φτάσουν στα άκρα, συμπεριλαμβανομένης της ένοπλης εξέγερσης, για να διατηρήσουν τις πεποιθήσεις και το έθνος τους.
   • Σύγχρονη χρήση: Σήμερα , ο όρος «ζηλωτής» μπορεί να περιγράψει οποιονδήποτε φανατικά αφοσιωμένο σε έναν σκοπό, συχνά σε σημείο να είναι παράλογος ή μισαλλόδοξος. Συνήθως φέρει αρνητική χροιά, υποδηλώνοντας ότι το άτομο είναι υπερβολικά ένθερμο και δυνητικά επιθετικό στην επιδίωξή του. Σήμερα, ζηλωτές θα ήταν το BLM, η Χρυσή Αυγή ή οι Ταλιμπάν, όπου υπάρχει πάντα μια μαχητική αναρχική χροιά.
2. Ζήλος:
   • Γενική έννοια: Ο «ζήλος» για την πίστη κάποιου αναφέρεται στη μεγάλη ενέργεια, το πάθος ή τον ενθουσιασμό για την επιδίωξη ενός σκοπού ή στόχου. Όταν κάποιος έχει ζήλο για την πίστη του, είναι βαθιά αφοσιωμένος και ενθουσιώδης για τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις και πρακτικές. Αυτό το άτομο είναι αφιερωμένο στο να ζει την πίστη του, συχνά με ειλικρινή αφοσίωση και έντονη επιθυμία να μοιραστεί τις πεποιθήσεις του με άλλους.
   • Χροιά: Σε αντίθεση με την αρνητική χροιά του «ζηλωτή», το να έχει κάποιος ζήλο για την πίστη του έχει συνήθως θετική χροιά. Υποδηλώνει μια υγιή και παθιασμένη δέσμευση στη θρησκεία κάποιου, απαλλαγμένη από τον εξτρεμισμό ή τη μισαλλοδοξία που συχνά συνδέεται με το να είσαι ζηλωτής. Σε ένα ορθόδοξο χριστιανικό πλαίσιο, ο ζήλος υποδηλώνει ταπεινοφροσύνη, αγάπη, ειρήνη, συμπόνια, υπακοή...

Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχουν άγιοι με το επίθετο «ζηλωτής». Ο μόνος που έρχεται στο μυαλό είναι ο Συμεών ο Ζηλωτής, πρώην ριζοσπάστης εβραίος πολιτικός ομάδα. Αντίθετα, ένας άλλος Απόστολος, ο Ματθαίος ο Τελώνης, προερχόταν από διαφορετικό πολιτικό υπόβαθρο. Ωστόσο, η αφοσίωσή τους στον Ιησού τούς έκανε αδελφούς και συνεργάτες διαδίδοντας το ευαγγέλιο. Αξίζει να σημειωθεί ότι ακόμη και ο ζηλωτής Συμεών επέλεξε μια ζωή ειρηνικής συνύπαρξης και μη βίας, αγκαλιάζοντας τελικά το μαρτύριο. Είναι ανησυχητικό το γεγονός ότι σήμερα, πολλοί πιστοί φαίνονται πιο αφοσιωμένοι σε εθνικιστικά πολιτικά κόμματα ή σχισματικές ιδεολογίες από τη Μεγάλη Εκκλησία του Χριστού.

Ο άγιος Νεκτάριος διδάσκει ότι κάποιος με ζήλο «υποκινείται από την αγάπη του Θεού και του πλησίον του, πράττει τα πάντα με αγάπη και αυταρέσκεια. Δεν κάνει τίποτα που θα μπορούσε να φέρει θλίψη στον πλησίον του... Τίποτα δεν τον ωθεί να παρεκκλίνει. Ο χριστιανός, εμπνευσμένος από ζήλο, όχι κατά γνώση, είναι ένας καταστροφικός άνθρωπος που ανατρέπει το Ευαγγέλιο της Χάριτος και της αγάπης. Ο ζήλος του είναι μια σαγηνευτική φωτιά, μια φωτιά που καταναλώνει. Η καταστροφή έρχεται από αυτόν και η ερήμωση ακολουθεί στο πέρασμά του. Ικετεύει τον Θεό να στείλει φωτιά από τον Ουρανό και να καταβροχθίσει όλους εκείνους που δεν ασπάζονται τις αρχές και τις πεποιθήσεις του».

Οι Γραφές μάς διδάσκουν «να αγωνιζόμαστε για την πίστη που παραδόθηκε μια για πάντα στους αγίους» (Ιούδα 1:3), αλλά σοφά, διακριτικά, όπως διδάσκει ο Απόστολος Παύλος: «Αδελφοί, αν ένας άνθρωπος καταληφθεί σε οποιοδήποτε παράπτωμα, εσείς που είστε πνευματικοί πρέπει να τον αποκαταστήσετε με πνεύμα πραότητας. Κοίτα τον εαυτό σου, για να μην μπεις κι εσύ στον πειρασμό». (Γαλ. 6:1)

Στο Άγιον Όρος υπάρχουν πολλοί με γνήσιο ζήλο, σήμα κατατεθέν του ορθόδοξου μοναχισμού. Ωστόσο, ανάμεσά τους είναι εκείνοι που είναι γνωστοί ως ζηλωτές – άνθρωποι που δεν είναι γεμάτοι ζήλο για τον Χριστό, αλλά μάλλον οδηγούνται από πνεύμα ελέγχου, διαίρεσης και σχίσματος. Το Άγιο Όρος είναι μια μοναστική κοινότητα υπό τη δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου και τόσο ο Τόμος του Άθω όσο και το Σύνταγμα της Ελλάδας καθορίζουν σαφώς την πνευματική διαχείριση, την εκκλησιαστική καταγωγή και τη γενική ευημερία της ασφάλειας. Ωστόσο, η Μονή Εσφιγμένου, ένα από τα παλαιότερα και πιο σημαντικά μοναστικά συγκροτήματα, καταλαμβάνεται σήμερα από μη ορθόδοξα άτομα μεταμφιεσμένα σε μοναχούς.

Αρχηγός τους είναι ο κ. Παπαλαμπρακόπουλος, εμμέσως γνωστός ως Γέροντας Μεθόδιος. Οι Μεθοδίτες καταληψίες που εποπτεύει έχουν καταλάβει παράνομα τις μοναστικές περιουσίες του Εσφιγμένου και παραβιάζουν κάθε αρχή γνήσιου ορθόδοξου ζήλου. Χειραγωγούν και εξαπατούν τους ευάλωτους διαδίδοντας ψεύδη σχετικά με το κανονικό δίκαιο και το ορθόδοξο ημερολόγιο και υπονομεύουν το ίδιο το θεμέλιο της ενότητας της Εκκλησίας.

Η διαστρεβλωμένη ερμηνεία του ζήλου που συντάχθηκε από τον παράνομο κάτοικο Μεθόδιο, έναν καταδικασμένο εγκληματία, και τις βίαιες προτιμήσεις των «παλαιοκαλενταρτιστών» ψευδο-μοναχών του, ανοίγει το δρόμο για επικίνδυνο εξτρεμισμό που θυμίζει τα πιο σκοτεινά κεφάλαια της ιστορίας – Ιερές Εξετάσεις, σταυροφορίες και παναιρέσεις εν αφθονία. Ο τύπος του Μεθοδίου «χαρακτηρίζεται από μίσος για τους ομολόγους άλλων θρησκειών και ομολογιών, φθόνο και επίμονο θυμό, βίαιη αντίσταση στο αληθινό πνεύμα του Εκκλησιαστικού Δικαίου, παράλογο πείσμα στην υπεράσπιση των δικών του απόψεων, υπερενθουσιώδες πάθος για επικράτηση σε όλα τα πράγματα, αγάπη για δόξα, φιλονικίες, φιλονικίες και αγάπη για αναταραχή».

Επιτρέψτε μου να σας το αναλύσω με σαφήνεια.

Το Παλαιό Ημερολόγιο αναφέρεται στο Ειδωλολατρικό Ιουλιανό Ημερολόγιο, το οποίο διαφέρει από το Αναθεωρημένο Ιουλιανό Ημερολόγιο, το οποίο διόρθωσε κάποιες ανακρίβειες στη μέτρηση του ηλιακού έτους. Στην ευρύτερη Ορθόδοξη Εκκλησία, η επιλογή του ημερολογίου είναι ένα μη δογματικό ζήτημα – και τα δύο γίνονται δεκτά ως έγκυρα. Ως εκ τούτου, μερικοί γιορτάζουν τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου (Αναθεωρημένο) και μερικοί στις 7 Ιανουαρίου (Παλιό).

Αυτοί οι «Ορθόδοξοι Προτεστάντες», γνωστοί και ως ζηλωτές Παλαιοημερολογίτες, επικεντρώνονται στο να διαχωριστούν και να διαμαρτυρηθούν ενάντια σε αυτό που αντιλαμβάνονται ως λάθη εντός της κυρίαρχης Εκκλησίας και των δήθεν αιρετικών ηγετών της. Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τους προηγούμενους αιώνες, όταν η ενιαία Μεγάλη του Χριστού, μέσω συνόδων, ταξίδεψε μαζί – Syn-odos – για να καθορίσει την Ορθοδοξία, το εκκλησιαστικό δίκαιο, το δόγμα και την αίρεση. Αυτές οι σύνοδοι, όχι αυτόκλητες σχισματικές ομάδες, καθόρισαν τι συνιστά Ορθοδοξία και τι θα μπορούσε να δικαιολογήσει την αποξένωση.

Η θέση του παλαιοημερολογίτη στερείται εκκλησιαστικής αξιοπρέπειας ή στέρεων δογματικών θεμελίων, καθώς οι προσωπικές επιθέσεις και η δολοφονία χαρακτήρα τροφοδοτούν τις διαμάχες τους. Παρ 'όλα αυτά, ειρωνικά διεκδικούν το δίκαιο υψηλό έδαφος, χρησιμοποιώντας κατηγορίες για αίρεση - και την παράλογη έννοια της «παν-αίρεσης» - ως πρόσχημα για να δικαιολογήσουν τη διχαστική συμπεριφορά τους. Ο καταληψίας Μεθόδιος και οι σχισματικοί συκοφάντες του αναλώνονται σε αυτές ακριβώς τις εμμονές, οδηγώντας τους να σπείρουν τη διαίρεση και τις διώξεις υπό το πρόσχημα του θρησκευτικού ζήλου με μια πινελιά εθνικισμού. Η διεστραμμένη εκδοχή του ζηλωτισμού τους μεταβάλλει την κοινότητά τους, που ορίζεται από τη βία και τη μισαλλοδοξία, αντί να την καθοδηγεί προς το αληθινό πνεύμα των διδασκαλιών του Χριστού – ειρήνη, ενότητα, αγάπη και συμπόνια.

Ο άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνοφ γράφει: «Η άγνοια και η απειρία συχνά επαινούν έναν τέτοιο ζήλο χωρίς να καταλαβαίνουν ότι πηγάζει από έπαρση και υπερηφάνεια. Εξαπατημένοι από μια εσφαλμένη αντίληψη περί ζήλου, αυτοί οι θρασύδειλοι ζηλωτές νομίζουν ότι μιμούνται τους αγίους πατέρες και τους αγίους μάρτυρες, ξεχνώντας ότι αυτοί – οι ζηλωτές – δεν είναι άγιοι αλλά αμαρτωλοί».

Ο Διάβολος, έχοντας υποδουλώσει τους πιστούς του αρχηγού της αίρεσης Μεθόδιο και καταλαμβάνοντας κατακτητές που ήταν φυγάδες από το νόμο για χρόνια, υποκινεί μια εκστρατεία προδοσίας. Οι ενέργειες του καταληψία δεν είναι μόνο δόλιες αλλά και βίαιες. Δεν μπορεί κανείς να ξεχάσει το περιβόητο περιστατικό με τους καταληψίες του Καταυλισμού του Καταφυγίου των Μεθοδιτών, οι οποίοι κατέφυγαν σε βόμβες μολότοφ για να τους αναγκάσουν να ελέγξουν. Μια τέτοια συμπεριφορά δεν είναι μόνο αντίθετη με τη διδασκαλία της Εκκλησίας, αλλά και ευθεία παραβίαση του ορθόδοξου μοναχισμού, ο οποίος καταδικάζει κάθε μορφή βίας ή καταναγκασμού. Ωστόσο, γνωρίζοντας τη βίαιη, μαχητική συγκέντρωση στο Άγιο Όρος, η ελληνική κυβέρνηση επέλεξε να μην κάνει τίποτα εδώ και δεκαετίες. Ελπίζουμε ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα τηρήσει το νόμο και το Σύνταγμα της Ελλάδας για να επαναφέρει την ασφάλεια και να απαλλάξει το Άγιο Όρος από το τρομοκρατικό στοιχείο που έχει εισβάλει στην ιερή χερσόνησο.

Οι προσήλυτοι σε σχισματικές ορθόδοξες ομάδες όπως η ROCOR, η GOX και άλλες θραύσματα προώθησαν τον ζήλο. Ο Σεραφείμ Ρόουζ, ο οποίος ποτέ δεν αποβάλλει πλήρως τις προηγούμενες θρησκευτικές επιρροές του για να απορροφήσει πραγματικά τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό, αυτοί οι νέοι «Ορθόδοξοι Προτεστάντες» ζηλωτές προσήλυτοι υπερασπίζονται τις εξωτερικές παγίδες της πίστης με ειδωλολατρική θέρμη. Υιοθετούν μια βασική προτεσταντική νοοτροπία επίλυσης ζητημάτων με την αποδόμηση της παράδοσης, τοποθετώντας αλαζονικά τους εαυτούς τους ως τους τελικούς διαιτητές και διασαφηνιστές αυτού που θεωρούν αληθινό και γνήσιο Ορθόδοξο Χριστιανισμό.

Αυτοί οι απατεώνες μοναχοί διεκδικούν την ιδιοκτησία του μοναστηριού που καταλαμβάνουν, δηλώνοντάς το ξεδιάντροπα ως «δικό τους» και απειλώντας να σκοτώσουν όποιον προσπαθήσει να το διεκδικήσει. Αυτή η ιδιοτελής στάση είναι αντίθετη με την ουσία του ορθόδοξου μοναχισμού που βασίζεται στην κοινοτική ζωή, την ταπείνωση και την υπακοή στην Εκκλησία. Η Επισκοπή του Αγίου Όρους, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, η ελληνική κυβέρνηση και τα ανώτατα δικαστήρια της Ελληνικής Δημοκρατίας καταδίκασαν τις ενέργειές τους.

Η λατρεία των Μεθοδιτών υποστηρίζεται περαιτέρω από σχισματικές ομάδες και διεφθαρμένα άτομα, συμπεριλαμβανομένου ενός πολιτικού που ισχυρίζεται σκανδαλωδώς ότι πουλάει αντίγραφα επιστολών γραμμένων από τον Ιησού Χριστό. Αυτό το άτομο λειτουργεί ένα μικρό ιδιωτικό τηλεοπτικό δίκτυο και δίκτυο μέσων ενημέρωσης, που φέρεται να χρηματοδοτείται από Ρώσους ολιγάρχες που υποστηρίζουν επίσης παρόμοια εξτρεμιστικά μέσα ενημέρωσης «Ορθοδοξία ή Θάνατος» στη Ρωσία.

Ίσως η σοβαρότερη αμαρτία αυτών των ψεύτικων ζηλωτών είναι η προώθηση της διαίρεσης μέσα στην Εκκλησία. Η διαίρεση, η διάσπαση του Σώματος του Χριστού, είναι η πιο θλιβερή και απαράδεκτη αμαρτία, πολύ χειρότερη από οποιαδήποτε καινοφανή αίρεση. Ενώ όλες οι άλλες αμαρτίες, ακόμη και οι λεγόμενες «παναιρέσεις», μπορεί να είναι συγχωρητέες, η διαίρεση μέσα στην Εκκλησία δεν είναι. Οι ενέργειες αυτών των Μεθοδιτών αποτελούν άμεση επίθεση στην ενότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας και αυτό δεν μπορεί να γίνει ανεκτό.

Να έχετε βαθύ και παθιασμένο ζήλο για την Ορθοδοξία, τους Αγίους Πατέρες και τις ιερές Παραδόσεις. Αλλά εξίσου ένθερμα, φύγετε από το πνεύμα του ζηλωτή και εκείνων που κηρύττουν τη διαίρεση υπό το πρόσχημα του μοναχισμού. Εμπιστευθείτε και αναζητήστε τη σωτηρία σας στη Μεγάλη Εκκλησία του Χριστού και όχι στις κατακερματισμένες φατρίες των σχισματικών, ανεξάρτητα από το πόσο ένθερμα ισχυρίζονται ότι είναι η αληθινή, γνήσια ή αυθεντική Εκκλησία. Δεν είναι.

Είναι καιρός η ελληνική κυβέρνηση να τηρήσει και να εκπληρώσει τις συνταγματικές της υποχρεώσεις, μια για πάντα, να προστατεύσει την ακεραιότητα του Αγίου Όρους και την πνευματική κληρονομιά που αντιπροσωπεύει. Αυτό το ιερό έδαφος δεν αξίζει τίποτα λιγότερο από την πλήρη δέσμευσή μας να διατηρήσουμε την αληθινή μοναστική κληρονομιά του. Ο κόσμος παρακολουθεί και η ιστορία θα μας κρίνει από τις πράξεις μας.

​Emerging from the secluded corridors of a remote monastery on Mount Athos, a satanic figure stands out amidst the gentle and prayerful monks—Methodios. This imposter monk has perverted the sacred traditions of Orthodox Christianity, turning them into tools of division and fear. Unlike his peaceful counterparts, Methodios Papalambrakopoulos is a militant pseudo-monastic thug driven by a distorted vision of Orthodoxy.

A False Prophet

Methodios's rise to sovereignty within his cult was swift and unsettling. He claimed to have received prophetic revelations, visions that showed him the "authentic" version of Orthodoxy, a version that, according to him, had been corrupted by heretics within and outside the Church. With a fiery fervor of division and a tongue as accusatory supported by a sword, he began to preach a gospel of exclusion and intolerance. He denounced venerated saints like Saint Paisios, Saint Iakovos, and Saint Porphyrios, dismissing their teachings as heretical. To him, these saints—beloved by millions—were nothing more than pawns in a grand conspiracy against his true faith.
​
Methodios's followers, drawn in by his machinations and forceful personality, began to see him as a living martyr, a modern-day prophet sent to restore the Church to its former glory. But beneath the surface, Methodios is no saint. His aptitude for lying is enormous, and his capacity for deception is unparalleled. He has crafted a narrative so insistent and terrifying that the weak-minded and ecclesiastically naïve faithful began questioning their faith. This underscores the need for vigilance and critical thinking within the Orthodox Christian community.
​

Orthodoxy or Death
​
Methodios's slogan, "Orthodoxy or death," became the rallying cry of his movement. However, unlike the old martyrs who were willing to be nonviolent martyrs for their faith, Methodios's mantra is less about self-sacrifice and more about violence. To him and his followers, "Orthodoxy or death" meant, "We are ready to defend the monastery to the death, and we will take you with us if you stand in our way." The slogan is a not-so-thinly veiled threat, a declaration of war against anyone who dared to challenge his authority and credibility, which stands against the very phronema of Orthodoxy. Found guilty in dozens of local courts, even the Greek Supreme Court, denounced by the Athonite Holy Epistasia, and excommunicated by the Ecumenical Patriarchate, this flouting of ecclesiastic and civil law on every level is a threat that should not be taken lightly as the Greece police have done.

​Methodios's rise was not organic; it was the product of outside influence, especially Russia. Behind the scenes, murky figures from the Moscow Patriarchate pull the strings, using Methodios, a useful idiot, as a puppet in their quest to sow discord within the Orthodox Church. These foreign agents with intentions of death knell for Constantinople, accompanied by discontents from Greece, fed Methodios's delusions, providing him with the resources and support he needed to build his cult-like following. Today, the Methodite cult expands with cosplay converts attracted to the schismatic elements and rekindled ties to ROCOR and other espionage churches of division. They, the faithful dissenters “Orthodox Protestants,” encourage Methodios’ denunciations of saints, his militant rhetoric, and his violent tendencies, including military ordinances, Molotov cocktails, and all-out violence and vandalism, knowing that a divided Church iis easier to manipulate.
​

​The Cult of Methodios
​
As Methodios Papalambrakopoulos's influence developed, so did his paranoia. He began to see enemies everywhere, both inside the monastery and outside its walls. His once sacred cell became a war room, where he spuriously plots the downfall of those who oppose him. He surrounded himself with a loyal cadre of pseudo-monks who were just as fanatical as he was, and together they emboldened his twisted version of Orthodoxy backed with an iron fist rhetoric. Those who refused to fall in line were branded as heretics and cast out, their names added to Methodios's ever-growing list of enemies, except for Moscow, Methodios included as heretical all autocephalous Orthodox Churches, especially the Ecumenical Patriarchate, the ‘decadent’ West: America, the CIA, hidden homosexual agendas and so on.

​Methodios's cult-like influence spread beyond the monastery, reaching unsuspecting Orthodox communities drawn in by his fiery sermons and promises of a return to "true" Orthodoxy. But beneath the surface, Methodios's movement is built on lies and deception. His teachings pervert the faith, and his vision of Orthodoxy is a dark and twisted fantasy.

Conclusion: A Cautionary Tale

Methodios's story is a cautionary tale of what happens when Taliban-style fundamentalistic zealotry, deception, and outside influence infiltrate the sacred spaces of the Church. It is a reminder that true Orthodoxy is not about exclusion or violence but love, humility, and the pursuit of truth. The saints Methodios denounced—Paisios, Iakovos, Porphyrios—embodied these virtues, and their lives stand in stark contrast to the militant, divisive vision that Methodios expounds.
​
As a convicted, defrocked, and excommunicated criminal, the squatter Methodios's lies have been exposed, and his splinter group is crumbling, leaving behind a trail of broken lives and shattered faith. But the true Orthodox Church, grounded in the teachings of Christ and the wisdom of the saints, will endure, shining as a beacon of hope and truth in a world that desperately needs both.

Βγαίνοντας από τους απομονωμένους διαδρόμους ενός απομακρυσμένου μοναστηριού στο Άγιο Όρος, μια φιγούρα ξεχωρίζει ανάμεσα στους ευγενικούς και προσευχόμενους μοναχούς – τον Μεθόδιο. Αυτός ο απατεώνας μοναχός έχει διαστρεβλώσει τις ιερές παραδόσεις του Ορθόδοξου Χριστιανισμού, μετατρέποντάς τις σε εργαλεία διαίρεσης και φόβου. Σε αντίθεση με τους ειρηνικούς ομολόγους του, ο Μεθόδιος Παπαλαμπρακόπουλος είναι ένας στρατευμένος ψευδο-μοναστικός κακοποιός που οδηγείται από ένα διαστρεβλωμένο όραμα της Ορθοδοξίας.
Ένας ψευδοπροφήτης
Η άνοδος του Μεθοδίου στην κυριαρχία μέσα στη λατρεία του ήταν γρήγορη και ανησυχητική. Ισχυρίστηκε ότι είχε λάβει προφητικές αποκαλύψεις, οράματα που του έδειχναν την «αυθεντική» εκδοχή της Ορθοδοξίας, μια εκδοχή που, σύμφωνα με τον ίδιο, είχε διαφθαρεί από αιρετικούς εντός και εκτός της Εκκλησίας. Με μια φλογερή θέρμη διαίρεσης και μια γλώσσα ως κατηγορητική υποστηριζόμενη από ένα σπαθί, άρχισε να κηρύττει ένα ευαγγέλιο αποκλεισμού και μισαλλοδοξίας. Κατήγγειλε σεβαστούς αγίους όπως ο άγιος Παΐσιος, ο άγιος Ιάκωβος και ο άγιος Πορφύριος, απορρίπτοντας τη διδασκαλία τους ως αιρετική. Γι' αυτόν, αυτοί οι άγιοι – αγαπημένοι από εκατομμύρια ανθρώπους – δεν ήταν τίποτα περισσότερο από πιόνια σε μια μεγάλη συνωμοσία εναντίον της αληθινής πίστης του.
Οι οπαδοί του Μεθοδίου, παρασυρμένοι από τις μηχανορραφίες και την ισχυρή προσωπικότητά του, άρχισαν να τον βλέπουν ως ζωντανό μάρτυρα, έναν σύγχρονο προφήτη που στάλθηκε για να αποκαταστήσει την Εκκλησία στην παλιά της δόξα. Αλλά κάτω από την επιφάνεια, ο Μεθόδιος δεν είναι άγιος. Η ικανότητά του να ψεύδεται είναι τεράστια και η ικανότητά του για εξαπάτηση απαράμιλλη. Έχει δημιουργήσει μια αφήγηση τόσο επίμονη και τρομακτική που οι αδύναμοι και εκκλησιαστικά αφελείς πιστοί άρχισαν να αμφισβητούν την πίστη τους. Αυτό υπογραμμίζει την ανάγκη για επαγρύπνηση και κριτική σκέψη εντός της ορθόδοξης χριστιανικής κοινότητας.
Ορθοδοξία ή Θάνατος
Το σύνθημα του Μεθοδίου, «Ορθοδοξία ή θάνατος», έγινε η κραυγή συσπείρωσης του κινήματός του. Ωστόσο, σε αντίθεση με τους παλαιούς μάρτυρες που ήταν πρόθυμοι να γίνουν μη βίαιοι μάρτυρες για την πίστη τους, το μάντρα του Μεθοδίου αφορά λιγότερο την αυτοθυσία και περισσότερο τη βία. Για αυτόν και τους οπαδούς του, «Ορθοδοξία ή θάνατος» σήμαινε: «Είμαστε έτοιμοι να υπερασπιστούμε το μοναστήρι μέχρι θανάτου και θα σας πάρουμε μαζί μας αν σταθείτε εμπόδιο στο δρόμο μας». Το σύνθημα είναι μια όχι και τόσο συγκαλυμμένη απειλή, μια κήρυξη πολέμου εναντίον οποιουδήποτε τολμούσε να αμφισβητήσει το κύρος και την αξιοπιστία του, η οποία στέκεται ενάντια στο ίδιο το φρόνημα της Ορθοδοξίας. Έχοντας κριθεί ένοχη από δεκάδες τοπικά δικαστήρια, ακόμη και από τον Άρειο Πάγο, που καταγγέλθηκε από την Αγιορείτικη Ιερά Επιστολή και αφορίστηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, αυτή η περιφρόνηση του εκκλησιαστικού και αστικού δικαίου σε όλα τα επίπεδα είναι μια απειλή που δεν πρέπει να ληφθεί ελαφρά τη καρδία, όπως έκανε η ελληνική αστυνομία.
Η άνοδος του Μεθοδίου δεν ήταν οργανική. ήταν προϊόν εξωτερικής επιρροής, ειδικά της Ρωσίας. Στα παρασκήνια, σκοτεινές φιγούρες από το Πατριαρχείο Μόσχας κινούν τα νήματα, χρησιμοποιώντας τον Μεθόδιο, έναν χρήσιμο ηλίθιο, ως μαριονέτα στην προσπάθειά τους να σπείρουν τη διχόνοια εντός της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αυτοί οι ξένοι πράκτορες με πρόθεση θανάτου για την Κωνσταντινούπολη, συνοδευόμενοι από δυσαρέσκεια από την Ελλάδα, τροφοδότησαν τις αυταπάτες του Μεθοδίου, παρέχοντάς του τους πόρους και την υποστήριξη που χρειαζόταν για να οικοδομήσει τους λατρευτικούς οπαδούς του. Σήμερα, η λατρεία των Μεθοδιτών επεκτείνεται με προσήλυτους cosplay που προσελκύονται από τα σχισματικά στοιχεία και αναζωπυρώνουν τους δεσμούς με τη ROCOR και άλλες εκκλησίες κατασκοπείας της διαίρεσης. Αυτοί, οι πιστοί διαφωνούντες «Ορθόδοξοι Προτεστάντες», ενθαρρύνουν τις καταγγελίες του Μεθοδίου για τους αγίους, τη μαχητική ρητορική του και τις βίαιες τάσεις του, συμπεριλαμβανομένων στρατιωτικών διατάξεων, μολότοφ και ολομέτωπης βίας και βανδαλισμού, γνωρίζοντας ότι μια διαιρεμένη Εκκλησία είναι ευκολότερο να χειραγωγηθεί.
«Δεν έχουμε καμία σχέση με [την Εκκλησία του Χριστού], την Ιερά Κοινότητα ή το Πατριαρχείο. Το έχουμε με τους ανθρώπους».
Η λατρεία του Μεθοδίου
Καθώς η επιρροή του Μεθόδιου Παπαλαμπρακόπουλου αυξανόταν, το ίδιο έκανε και η παράνοια του. Άρχισε να βλέπει εχθρούς παντού, τόσο μέσα στο μοναστήρι όσο και έξω από τα τείχη του. Το άλλοτε ιερό κελί του μετατράπηκε σε αίθουσα πολέμου, όπου σκηνοθετεί ψευδώς την πτώση εκείνων που του αντιτίθενται. Περιέβαλε τον εαυτό του με ένα πιστό επιτελείο ψευδο-μοναχών που ήταν εξίσου φανατικοί με αυτόν, και μαζί ενθάρρυναν τη διεστραμμένη εκδοχή της Ορθοδοξίας που υποστηριζόταν από μια ρητορική σιδερένιας γροθιάς. Εκείνοι που αρνήθηκαν να ευθυγραμμιστούν στιγματίστηκαν ως αιρετικοί και εκδιώχθηκαν, τα ονόματά τους προστέθηκαν στον συνεχώς αυξανόμενο κατάλογο των εχθρών του Μεθοδίου, εκτός από τη Μόσχα, ο Μεθόδιος συμπεριέλαβε ως αιρετικές όλες τις αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες, ιδιαίτερα το Οικουμενικό Πατριαρχείο, την «παρακμιακή» Δύση: την Αμερική, τη CIA, κρυφές ομοφυλοφιλικές ατζέντες και ούτω καθεξής.
Η λατρευτική επιρροή του Μεθοδίου εξαπλώθηκε πέρα από το μοναστήρι, φτάνοντας σε ανυποψίαστες ορθόδοξες κοινότητες που παρασύρθηκαν από τα φλογερά κηρύγματά του και τις υποσχέσεις του για επιστροφή στην «αληθινή» Ορθοδοξία. Αλλά κάτω από την επιφάνεια, η κίνηση του Μεθοδίου βασίζεται σε ψέματα και εξαπάτηση. Οι διδασκαλίες του διαστρέφουν την πίστη και το όραμά του για την Ορθοδοξία είναι μια σκοτεινή και διεστραμμένη φαντασίωση.
Συμπέρασμα: Μια προειδοποιητική ιστορία
Η ιστορία του Μεθοδίου είναι μια προειδοποιητική ιστορία για το τι συμβαίνει όταν φονταμενταλιστικός ζήλος, εξαπάτηση και εξωτερική επιρροή τύπου Ταλιμπάν διεισδύουν στους ιερούς χώρους της Εκκλησίας. Είναι μια υπενθύμιση ότι η αληθινή Ορθοδοξία δεν έχει να κάνει με τον αποκλεισμό ή τη βία, αλλά με την αγάπη, την ταπείνωση και την αναζήτηση της αλήθειας. Οι άγιοι που κατήγγειλε ο Μεθόδιος –ο Παΐσιος, ο Ιάκωβος, ο Πορφύριος– ενσάρκωναν αυτές τις αρετές και η ζωή τους έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το αγωνιστικό, διχαστικό όραμα που αναπτύσσει ο Μεθόδιος.
Ως καταδικασμένος, καθαιρεμένος και αφορισμένος εγκληματίας, τα ψέματα του καταληψία Μεθόδιου έχουν αποκαλυφθεί και η αποσχισθείσα ομάδα του καταρρέει, αφήνοντας πίσω της ίχνη διαλυμένων ζωών και θρυμματισμένης πίστης. Αλλά η αληθινή Ορθόδοξη Εκκλησία, θεμελιωμένη στη διδασκαλία του Χριστού και στη σοφία των αγίων, θα αντέξει, λάμποντας ως φάρος ελπίδας και αλήθειας σε έναν κόσμο που χρειάζεται απεγνωσμένα και τα δύο.

​Mount Athos, a historic bastion of Orthodox monasticism under the omophorion of the Ecumenical Patriarchate, stands as a living testament to two millennia of unwavering faith, self-discipline, and spiritual dedication. This revered site, known worldwide, is currently facing a threat—not from external forces, but from a group of impostors posing as Orthodox monks. These individuals, through their unlawful seizure of historic monastery buildings, are desecrating the sanctity and heritage of Mount Athos, a place of unparalleled historical significance that cannot be overstated. Relevant authorities must undertake this issue with the seriousness it demands and remedy the failure of the host nation, the Hellenic Republic, to fulfill its constitutional obligations. 
​

​The unusual camaraderie of local authorities, including the Holy Epistasia, the local governor (the official representative of Greece), and several prominent Athonite abbots of “notoriety” who are enabling this desecration, makes them as complicit in scandalizing the faithful as the criminal squatter occupants or the impending eviction facilitators. The need for justice in this situation is paramount and must be served.

A Failure to Protect
​
The government of Greece has a constitutional obligation to protect the thousand-year-old monastic community of Mount Athos and to honor the privileges of the Ecumenical Patriarchate. Unfortunately, this responsibility has been acutely neglected. Greece's political leaders' dereliction and administrative neglect, allowing criminally fraudulent monks to operate, undermine Mount Athos' religious freedom. The current situation on Mount Athos, Greece, fails to uphold the enshrined principles, and Greece’s negligence of duty raises concerns about her ability to protect one of Orthodoxy's most sacred sites.
​

​​The Role of the Athonite Epistasia and Complicit Abbots
​
The Athonite Epistasia, the local governing body, bears significant responsibility for this crisis. Instead of upholding the sanctity and regulations of Mount Athos, they have facilitated the illegal occupation, turning a blind eye to the fraudulent activities of these so-called monks. This is a profound betrayal of the sacred trust and the principles of monastic life. The “Avaton,” as defined by the Epistasia, seems to mean “No women, but criminal men masquerading as monks are welcome.”

​These squatters are not tonsured monks but frauds involved in deceptions utilizing the monastery’s name for nefarious deeds and sowing Orthodox division under false flags and the guise of “nationalism.” They exploit Mount Athos's holiness for their maleficent ambitions and loudly claim a professed legitimacy. The presence of the Methodite Esphigmenou interlopers is a blight on the holy mountain, desecrating its sacred traditions and undermining the spiritual integrity of the entire monastic community. This is causing distress and disillusionment among Orthodox believers.

​The Politicization of Mount Athos
​
Pandering politicians like the solution-less thug Kyriakos Velopoulos, who manipulate current frictions within Orthodoxy and muddy the realities of Athonite laws and governance, are adding to this crisis of misinformation and profanity. Utilizing his mediocre media notoriety and friendly relations with several Athonite abbots as a gesticulation of legitimacy, this intimidator politician threatens each one in earshot by blurring the lines between genuine universal Orthodoxy monastic stewardship and schismatic old-calendarist claims of ownership; these sorts of opportunist politicians exacerbate the situation, turning a blind eye to the actual illegitimate occupation through pseudo-impassioned righteously indignant televised diatribes furthering his own anemic diminished political career and. 

Supposition

Mount Athos symbolizes spiritual purity, is a beacon of Orthodox faith, and is a cornerstone of our worldwide Orthodox religious heritage as children of the Ecumenical Patriarchate. The illegal occupation, particularly by fraudulent monks on Mount Athos, insults everything the “Avaton” represents. Certainly, women can’t be banned, but criminal fraudsters are permitted. It is our collective duty to defend this sacred site, ensure that the true monks of Mount Athos can continue their spiritual mission unimpeded, and uphold the privileges of the Ecumenical Patriarchate in what should be the Throne Constantinople’s most secure territory.
​
Let us stand united in this cause, demanding the removal of these impostors and restoring Mount Athos to its rightful guardians. Our faith, our heritage, and our sacred traditions depend on it.

A Call to Action

The time has come for everyone who loves Mount Athos to advocate for its liberation from the illegitimate occupiers, the squatters of Esphigmenou. As a defender of the Ecumenical Patriarchate, as an Archon, I ask you to join in solidarity and advocate for removing these impostor monks. Our public silence in the face of such desecration is unacceptable.

While the Esphigmenou unlawful tenant issue may not be as attention-grabbing as the pearl-clutching public denunciations of Turkey for Chora and Hagia Sophia's mosque reconversion controversies, Mount Athos is a matter within our total jurisdiction, both ecclesiastic (Ecumenical Patriarchate) and secular (Greece). The Esphigmenou unlawful tenant affair is a legitimate legal issue with both secular and ecclesiastic ramifications, and we are obliged to discharge our duty and induce a resolution.

Join me in publicly condemning the illegal occupation of Mount Athos and the failure of the Greek government to fulfill its constitutional obligation to protect the peninsula. Denounce the collaborators who minimize the actual scandal, possibly for personal or emotional reasons, regardless of its impact on the Ecumenical Patriarchate. Greece must take necessary actions within its jurisdiction to support the Esphigmenou monastery and achieve liberation. This is not merely an administrative issue but a fundamental religious defense of the Ecumenical Patriarchate and the sanctity of Mount Athos.

Το Άγιον Όρος, ιστορικό προπύργιο του ορθόδοξου μοναχισμού υπό το ωμοφόριο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αποτελεί ζωντανή μαρτυρία δύο χιλιετιών ακλόνητης πίστης, αυτοπειθαρχίας και πνευματικής αφοσίωσης. Αυτός ο σεβαστός χώρος, γνωστός παγκοσμίως, αντιμετωπίζει σήμερα μια απειλή - όχι από εξωτερικές δυνάμεις, αλλά από μια ομάδα απατεώνων που παρουσιάζονται ως ορθόδοξοι μοναχοί. Τα άτομα αυτά, με την παράνομη κατάληψη ιστορικών μοναστηριακών κτιρίων, βεβηλώνουν την ιερότητα και την κληρονομιά του Αγίου Όρους, ενός τόπου απαράμιλλης ιστορικής σημασίας που δεν μπορεί να υπερεκτιμηθεί. Οι αρμόδιες αρχές πρέπει να αναλάβουν αυτό το ζήτημα με τη σοβαρότητα που απαιτεί και να διορθώσουν την αποτυχία της φιλοξενούσας χώρας, της Ελληνικής Δημοκρατίας, να εκπληρώσει τις συνταγματικές της υποχρεώσεις.

Η ασυνήθιστη συντροφικότητα των τοπικών αρχών, συμπεριλαμβανομένης της Ιεράς Επιστασίας, του τοπικού κυβερνήτη (του επίσημου εκπροσώπου της Ελλάδας) και αρκετών επιφανών αγιορειτών ηγουμένων «φήμης» που επιτρέπουν αυτή τη βεβήλωση, τους καθιστά τόσο συνένοχους στο σκανδαλισμό των πιστών όσο και οι εγκληματίες καταληψίες ή οι επικείμενοι διαμεσολαβητές έξωσης. Η ανάγκη για δικαιοσύνη σε αυτήν την κατάσταση είναι υψίστης σημασίας και πρέπει να υπηρετείται.

Αποτυχία προστασίας
Η κυβέρνηση της Ελλάδας έχει συνταγματική υποχρέωση να προστατεύει τη χιλιόχρονη μοναστική κοινότητα του Αγίου Όρους και να τιμά τα προνόμια του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Δυστυχώς, αυτή η ευθύνη έχει παραμεληθεί έντονα. Η εγκατάλειψη και η διοικητική αμέλεια των πολιτικών ηγετών της Ελλάδας, επιτρέποντας σε εγκληματικά δόλιους μοναχούς να δρουν, υπονομεύουν τη θρησκευτική ελευθερία του Αγίου Όρους. Η τρέχουσα κατάσταση στο Άγιο Όρος, στην Ελλάδα, δεν τηρεί τις κατοχυρωμένες αρχές και η αμέλεια καθήκοντος της Ελλάδας εγείρει ανησυχίες σχετικά με την ικανότητά της να προστατεύσει έναν από τους πιο ιερούς τόπους της Ορθοδοξίας.

Ο ρόλος της αγιορείτικης επιστασίας και των συνενόχων ηγουμένων
Η Αγιορείτικη Επιστασία, το τοπικό διοικητικό όργανο, φέρει σημαντική ευθύνη για αυτή την κρίση. Αντί να τηρήσουν την ιερότητα και τους κανονισμούς του Αγίου Όρους, διευκόλυναν την παράνομη κατοχή, κάνοντας τα στραβά μάτια στις δόλιες δραστηριότητες αυτών των λεγόμενων μοναχών. Πρόκειται για βαθιά προδοσία της ιερής εμπιστοσύνης και των αρχών της μοναστικής ζωής. Το «Άβατον», όπως ορίζεται από την Επιστολή, φαίνεται να σημαίνει «Όχι γυναίκες, αλλά εγκληματίες άνδρες μεταμφιεσμένοι σε μοναχούς είναι ευπρόσδεκτοι».

Δεν είναι ούτε ευσεβές, ούτε ταπεινό, ούτε δίκαιο να επιτρέπουμε εγκληματικές προσπάθειες, ιδιαίτερα στην ιερή γη του Αγίου Όρους, να επιμένουν αμείωτες σε μια μάταιη προσπάθεια να αποφευχθεί η ανάπτυξη ανεπιθύμητων αντιλήψεων. Οι Αγιορείτες ηγούμενοι της φήμης, που διευκολύνουν αυτούς τους παράνομους κατακτητές, προδίδουν περαιτέρω την ιερή εμπιστοσύνη. Η επείγουσα ανάγκη για αλλαγή είναι προφανής και πρέπει να δράσουμε πριν η παράλειψή τους από το καθήκον γίνει η κύρια ιστορία.

Αυτοί οι καταληψίες δεν είναι τονισμένοι μοναχοί, αλλά απατεώνες που εμπλέκονται σε απάτες που χρησιμοποιούν το όνομα του μοναστηριού για φαύλες πράξεις και σπέρνουν τον ορθόδοξο διχασμό κάτω από ψεύτικες σημαίες και το πρόσχημα του «εθνικισμού». Εκμεταλλεύονται την αγιότητα του Αγίου Όρους για τις κακόβουλες φιλοδοξίες τους και διεκδικούν δυνατά μια δεδηλωμένη νομιμότητα. Η παρουσία των παρείσακτων Μεθοδιτών Εσφιγμένου αποτελεί μάστιγα για το άγιο όρος, βεβηλώνοντας τις ιερές παραδόσεις του και υπονομεύοντας την πνευματική ακεραιότητα ολόκληρης της μοναστικής κοινότητας. Αυτό προκαλεί δυσφορία και απογοήτευση στους Ορθοδόξους πιστούς.

Η πολιτικοποίηση του Αγίου Όρους
Υποθάλποντας πολιτικούς, όπως ο άβουλος κακοποιός Κυριάκος Βελόπουλος, οι οποίοι χειραγωγούν τις τρέχουσες τριβές εντός της Ορθοδοξίας και θολώνουν την πραγματικότητα των αγιορείτικων νόμων και διακυβέρνησης, προσθέτουν σε αυτή την κρίση παραπληροφόρησης και βωμολοχίας. Χρησιμοποιώντας τη μέτρια φήμη του στα μέσα ενημέρωσης και τις φιλικές σχέσεις του με αρκετούς Αγιορείτες ηγουμένους ως χειρονομία νομιμότητας, αυτός ο εκφοβιστής πολιτικός απειλεί τον καθένα στο αυτί θολώνοντας τα όρια μεταξύ της γνήσιας καθολικής μοναστικής επιστασίας της Ορθοδοξίας και των σχισματικών παλαιοημερολογιτών αξιώσεων ιδιοκτησίας. Αυτού του είδους οι οπορτουνιστές πολιτικοί επιδεινώνουν την κατάσταση, κάνοντας τα στραβά μάτια στην πραγματική παράνομη κατοχή μέσω ψευδοπαθών δικαίως αγανακτισμένων τηλεοπτικών διατριβών που προωθούν τη δική του αναιμική μειωμένη πολιτική σταδιοδρομία και.

Υπόθεση
Το Άγιο Όρος συμβολίζει την πνευματική καθαρότητα, αποτελεί φάρο της ορθόδοξης πίστης και ακρογωνιαίο λίθο της παγκόσμιας ορθόδοξης θρησκευτικής κληρονομιάς μας ως τέκνα του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Η παράνομη κατοχή, ιδιαίτερα από δόλιους μοναχούς του Αγίου Όρους, προσβάλλει όλα όσα αντιπροσωπεύει το «Άβατον». Σίγουρα, οι γυναίκες δεν μπορούν να απαγορευτούν, αλλά επιτρέπονται οι εγκληματίες απατεώνες. Είναι συλλογικό μας καθήκον να υπερασπιστούμε αυτόν τον ιερό τόπο, να διασφαλίσουμε ότι οι αληθινοί μοναχοί του Αγίου Όρους μπορούν να συνεχίσουν απρόσκοπτα την πνευματική τους αποστολή και να διατηρήσουμε τα προνόμια του Οικουμενικού Πατριαρχείου σε αυτό που θα έπρεπε να είναι το ασφαλέστερο έδαφος του Θρόνου της Κωνσταντινούπολης.
​
Ας σταθούμε ενωμένοι σε αυτόν τον σκοπό, απαιτώντας την απομάκρυνση αυτών των απατεώνων και την αποκατάσταση του Αγίου Όρους στους νόμιμους φύλακές του. Η πίστη μας, η κληρονομιά μας και οι ιερές παραδόσεις μας εξαρτώνται από αυτό.

Μια παρότρυνση για δράση:
Ήρθε η ώρα όλοι όσοι αγαπούν το Άγιο Όρος να συνηγορήσουν για την απελευθέρωσή του από τους παράνομους κατακτητές, τους καταληψίες του Εσφιγμένου. Ως υπερασπιστής του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ως Άρχων, σας ζητώ να συμμετάσχετε αλληλέγγυα και να υποστηρίξετε την απομάκρυνση αυτών των απατεώνων μοναχών. Η δημόσια σιωπή μας μπροστά σε μια τέτοια βεβήλωση είναι απαράδεκτη.
Ενώ το ζήτημα του παράνομου ενοικιαστή του Εσφιγμένου μπορεί να μην τραβάει τόσο την προσοχή όσο οι δημόσιες καταγγελίες της Τουρκίας για τις διαμάχες μετατροπής της Χώρας και της Αγίας Σοφίας στο τζαμί, το Άγιο Όρος είναι ένα θέμα που εμπίπτει στην πλήρη δικαιοδοσία μας, τόσο εκκλησιαστική (Οικουμενικό Πατριαρχείο) όσο και κοσμική (Ελλάδα). Η παράνομη υπόθεση ενοικιαστή Εσφιγμένου είναι ένα νόμιμο νομικό ζήτημα με κοσμικές και εκκλησιαστικές προεκτάσεις και είμαστε υποχρεωμένοι να εκπληρώσουμε το καθήκον μας και να προκαλέσουμε επίλυση.
​
Ελάτε μαζί μου να καταδικάσουμε δημόσια την παράνομη κατοχή του Αγίου Όρους και την αποτυχία της ελληνικής κυβέρνησης να εκπληρώσει τη συνταγματική της υποχρέωση για την προστασία της χερσονήσου. Να καταγγείλει τους συνεργάτες που υποβαθμίζουν το πραγματικό σκάνδαλο, ενδεχομένως για προσωπικούς ή συναισθηματικούς λόγους, ανεξάρτητα από τις επιπτώσεις του στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Η Ελλάδα πρέπει να λάβει τα απαραίτητα μέτρα στο πλαίσιο της δικαιοδοσίας της για να στηρίξει τη μονή Εσφιγμένου και να επιτύχει την απελευθέρωση. Δεν πρόκειται απλώς για ένα διοικητικό ζήτημα, αλλά για μια θεμελιώδη θρησκευτική υπεράσπιση του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της ιερότητας του Αγίου Όρους.

Στο σημερινό τοπίο των ελληνικών πολιτικών θεατρινισμών, τα περιθωριακά κόμματα συναγωνίζονται για επιρροή. Δεν είναι ασυνήθιστο να βλέπουμε πολιτικούς να εκμεταλλεύονται τα θρησκευτικά συναισθήματα για να προωθήσουν τις ατζέντες τους. Ένα πρόσφατο αποθαρρυντικό θέαμα είναι η σειρά απερίσκεπτων σχολίων ενός Έλληνα πολιτικού, του Κυριάκου Βελόπουλου, ο οποίος βγήκε στην τηλεόραση, διαδίδοντας ψέματα και διαστρεβλώσεις σχετικά με την εκκλησιολογία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, με το δηλητήριό του να επικεντρώνεται κυρίως στο Άγιο Όρος και το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Αυτή η ξεδιάντροπη σχισματική «παλαιοημερολογίτικη» εκστρατεία παραπληροφόρησης όχι μόνο υπονομεύει τις ιερές παραδόσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά οι διπρόσωποι εταίροι του έχουν ιδιαίτερη οργή για να αμαυρώσουν τη φήμη του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, ενός σεβαστού πνευματικού ηγέτη του οποίου η δέσμευση στην ορθόδοξη ενότητα, ειρήνη και διατήρηση της Ορθοδοξίας παραμένει απαράμιλλη. Ωστόσο, αυτό το τρολ καταπίνει με χαρά τους νόμιμους ηγέτες που επεξεργάζονται την ιδιοτελή πολιτική τους.

​Οι διαστρεβλώσεις και τα ψέματα
Όταν δεν πλασάρει «χειρόγραφες επιστολές του Ιησού», ο Κυριάκος Βελόπουλος έχει εμπλακεί σε μια αμείλικτη εκστρατεία διάδοσης θεωριών συνωμοσίας για το Οικουμενικό Πατριαρχείο, το Άγιο Όρος, τη CIA, τα χρήματα της ΕΕ και την υπεράσπιση της Ορθοδοξίας από τον Πούτιν. Αυτές οι θεωρίες περιλαμβάνουν την υποτιθέμενη αμερικανική διείσδυση της CIA στο Άγιο Όρος, την έννοια της αδελφοκτόνου Ρωσίας που χρησιμεύει ως προστάτης του Άθω και της Ορθοδοξίας και την υποθετική πιθανότητα αιματοχυσίας στον Άθω. Ο Βελόπουλος εκμεταλλεύεται τα απομεινάρια μιας μακροχρόνιας εκκλησιαστικής διαμάχης και της αποτυχίας της κυβέρνησης να τηρήσει τα συνταγματικά της καθήκοντα, σπέρνοντας διχόνοια για το πολιτικό του πλεονέκτημα.

​Η μοναστική κοινότητα του Αγίου Όρους στέκεται ως φάρος της ορθόδοξης πνευματικότητας και ασκητισμού και ο Βελόπουλος δεν έχει κανένα πρόβλημα να χρησιμοποιήσει ρωγμές διαμάχης για να σπείρει το είδος του εθνικισμού του. Ο Βελόπουλος επιδιώκει να διαδώσει σπόρους διχόνοιας και δυσπιστίας μεταξύ των πιστών διαστρεβλώνοντας την εκκλησιολογία της Ορθόδοξης Εκκλησίας και τις συνταγματικές υποχρεώσεις της Ελλάδας προς την αθωνική χερσόνησο. Τέτοιες ενέργειες είναι απρόσεκτες και βαθιά επιζήμιες, καθώς διαβρώνουν την εμπιστοσύνη στα θεμέλια της πίστης μας, την οποία ο Βελόπουλος υποκριτικά ισχυρίζεται ότι υπερασπίζεται. Ο Κυριάκος Βελόπουλος είναι υποκριτής και άδικος πολιτικός κατά της Ορθοδοξίας.

Η ορθόδοξη εκκλησιολογία έχει τις ρίζες της σε μια πλούσια παράδοση θεολογικής σκέψης, συνοδικής διακυβέρνησης και ιστορικής κανονικής πνευματικής ηγεσίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Οι ισχυρισμοί του Βελόπουλου ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο εμπλέκεται σε φαύλες δραστηριότητες ή ότι το Άγιο Όρος είναι εστία συνωμοσιών είναι αβάσιμοι και δείχνουν βαθιά άγνοια της ορθόδοξης θεολογίας και της εκκλησιαστικής ιστορίας. Ο Βελόπουλος ισχυρίζεται ότι ο Μεθόδιος και οι «μοναχοί» του είναι νόμιμοι. Δεν είναι. 

​Στην πραγματικότητα, πέρα από την εκκλησία που καθαιρεί τον Μεθόδιο και αρκετούς «μοναχούς», κάθε επίπεδο της Ορθοδοξίας τους καταγγέλλει. Και οι 15 αυτοκέφαλες εκκλησίες, και τα 20 μοναστήρια της Επιστασίας του Αγίου Όρους και η Ελληνική Δημοκρατία αναγνωρίζουν τη νέα αδελφότητα ως νόμιμους δικαιούχους της μονής. Τα ελληνικά δικαστήρια έχουν επανειλημμένα κρίνει και κρίνει ένοχη τη μεθοδική παράταξη των καταληψιών για όλες τις κατηγορίες. Ο Βελόπουλος αγνοεί αυτές τις μικρές επαληθεύσεις από κοσμικές και εκκλησιαστικές αρχές. Μαζί με την ενοχή του καταληψία, ο Βελόπουλος αγνοεί επίσης τη χιλιόχρονη παράδοση διακυβέρνησης του Αγίου Όρους και τις υποχρεώσεις της Ελλάδας εδώ και έναν αιώνα. Σε τελική ανάλυση, ο Βελόπουλος δεν είναι μόνο ένας ποταπός πολιτικός, αλλά και ένας ξεδιάντροπος καιροσκόπος και προδότης των ορθοδόξων χριστιανών, μεταμφιεσμένος σε ευσεβή και ανήσυχο πιστό.

​Υπεράσπιση του Οικουμενικού Πατριαρχείου
Ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, ο 270ος Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης, έχει αφιερώσει τη ζωή του στην υπηρεσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας και στην προώθηση της χριστιανικής ενότητας. Υπό την ηγεσία του, το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχει αντιμετωπίσει πολλές προκλήσεις που «κληρονόμησε», ενώ υποστηρίζει σταθερά τις αρχές της ορθόδοξης πίστης.

​Αυτοί οι συνωμοσιολόγοι ισχυρίζονται ότι η δέσμευση του Πατριάρχη Βαρθολομαίου για περιβαλλοντική διαχείριση, διαθρησκευτικό διάλογο και ανθρώπινα δικαιώματα τον έχει καταστήσει τον αρχιαιρετικό και δεν σέβονται καθόλου τον Θρόνο που ισχυρίζονται ότι υπερασπίζονται. Η αλήθεια είναι ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης χαίρει σεβασμού και θαυμασμού παγκοσμίως, απόδειξη του οράματός του για μια ενωμένη Ορθοδοξία. Ένας τέτοιος ηγέτης αξίζει τον απόλυτο σεβασμό και την υποστήριξή μας, όχι αβάσιμες κατηγορίες και αβάσιμες θεωρίες συνωμοσίας από τσαρλατάνους μοναχούς και ψευδείς πολιτικούς.

Η Σπουδαιότητα της Υποστήριξης της Αλήθειας
Σε μια εποχή όπου η παραπληροφόρηση εξαπλώνεται γρήγορα και τα πολιτικά πρόσωπα συχνά δίνουν προτεραιότητα στο προσωπικό κέρδος έναντι του κοινού καλού, οι πιστοί, συμπεριλαμβανομένου και εσάς, πρέπει να παραμείνουν σε εγρήγορση και διάκριση. Ο ρόλος σας στην απόρριψη της διχαστικής ρητορικής εκείνων που επιδιώκουν να εκμεταλλευτούν τις ιερές πεποιθήσεις μας, τις οξείες συγκρούσεις ή τις θρησκευτικές προσωπικότητες για τους σκοπούς τους και αντ' αυτού να υποστηρίξουν την αλήθεια της πίστης μας και την ακεραιότητα της Εκκλησίας μας είναι κρίσιμος.

Η χιλιετής παράδοση μοναχισμού και πνευματικής αφοσίωσης του Αγίου Όρους παραμένει σύμβολο της διαρκούς δύναμης της Ορθοδοξίας. Ως πνευματικό κέντρο του ορθόδοξου κόσμου, το Οικουμενικό Πατριαρχείο συνεχίζει να καθοδηγεί τους πιστούς, συμπεριλαμβανομένου του Αγίου Όρους. Ας μην ξεχνάμε ότι το Άγιον Όρος ήταν πάντοτε υπό το ωμοφόριο του Οικουμενικού Πατριαρχείου και ποιμαινόταν με σοφία και συμπόνια. Κύριε Βελόπουλο, το να επιτίθεστε σε αυτούς τους πυλώνες της πίστης μας, ειδικά με ψευδείς, παραπλανητικές, ανακριβείς πληροφορίες για ιδιοτελές όφελος, είναι ο ορισμός του δαιμονικού.

Ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί καλούμαστε να υπερασπιστούμε την αλήθεια και να διαφυλάξουμε την ενότητα της Εκκλησίας μας. Ας σταθούμε ακλόνητοι, και εσείς, απέναντι σε εκείνους, όπως ο απατεώνας Βελόπουλος ή ο ψευδομοναχός Μεθόδιος, που επιδιώκουν να υπονομεύσουν την πίστη μας με ψέματα και διαστρεβλώσεις. Αυτό αποτελεί επιβεβαίωση της δέσμευσής μας προς τον Παναγιώτατο Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο και τις ιερές παραδόσεις του Αγίου Όρους, διασφαλίζοντας ότι το φως της Ορθοδοξίας θα συνεχίσει να λάμπει λαμπρά σε έναν κόσμο που συχνά θολώνει από την εξαπάτηση.
​
Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς, είθε να αντλήσουμε δύναμη από την πίστη μας, καθοδηγούμενοι από τη σοφία και την ηγεσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου, και να παραμείνουμε σταθεροί στη δέσμευσή μας για την αλήθεια, την ενότητα και τις διαχρονικές αξίες της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αυτές οι αξίες, οι οποίες έχουν αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου, θα πρέπει να μας καθησυχάσουν και να μας δώσουν την εμπιστοσύνη να υπερασπιστούμε την πίστη μας.

​In the current landscape of Greek political theatrics, fringe parties jostle for influence; it is not uncommon to witness politicians exploiting religious sentiments to further their agendas. One recent demoralizing spectacle is the series of ill-advised remarks made by a Greek politician, Kyriakos Velopoulos, who has taken to television, spreading lies and distortions about the Orthodox church’s ecclesiology, with his venom mainly focused on Mount Athos and the Ecumenical Patriarchate. This brazen schismatic “Old-calendarist” campaign of misinformation not only undermines the sacred traditions of the Orthodox Church but his duplicitous partners have specific ire to tarnish the reputation of His All-Holiness Ecumenical Patriarch Bartholomew, a revered spiritual leader whose commitment to Orthodox unity, peace, and the preservation of Orthodoxy remains unparalleled. Yet this troll gleefully engulfs legitimate leaders working out their self-serving politics.

​The Distortions and Lies
When not peddling “Jesus’ handwritten” letters, Kyriakos Velopoulos has engaged in a relentless campaign of spreading conspiracy theories about the Ecumenical Patriarchate, Mount Athos, the CIA, EU money, and Putin’s defense of Orthodoxy. These theories involve the purported American CIA infiltration of Mount Athos, the notion of fratricidal Russia serving as the protector of Athos and Orthodoxy, and the hypothetical potential for bloodshed on Athos. Velopoulos exploits the remnants of a long-standing ecclesiastical controversy and the government's failure to uphold its constitutional duties, sowing discord for his perceived political advantage.

The monastic community of Mount Athos stands as a beacon of Orthodox spirituality and asceticism, and Velopoulos has no problem wielding fissures of controversy to sow his brand of nationalism. Velopoulos seeks to disseminate seeds of discord and distrust among the faithful by misrepresenting the ecclesiology of the Orthodox Church and Greece's Constitutional obligations to the Athonite peninsula. Such actions are careless and deeply harmful, as they erode trust in the foundations of our faith that Velopoulos disingenuously claims to be defending. Kyriakos Velopoulos is a hypocrite and an iniquitous politician against Orthodoxy.
​
Orthodox ecclesiology is rooted in a rich tradition of theological thought, conciliar governance, and the historical canonical spiritual leadership of the Ecumenical Patriarchate. Velopoulos's claims that the Ecumenical Patriarchate is engaged in nefarious activities or that Mount Athos is a hotbed of conspiracies are baseless and indicate a profound ignorance of Orthodox theology and ecclesiastical history. Velopoulos claims Methodios and his “monks” are legitimate. They are not. 

​In fact, beyond the church defrocking Methodios and several “monks,” every level of Orthodoxy denounces them. All 15 autocephalous churches, all 20 monasteries of the Epistasia of Mount Athos, and the Hellenic Republic recognize the new brotherhood as legitimate beneficiaries of the monastery. Greek courts have repeatedly judged and found the Methodite faction of squatters guilty on all counts. Velopoulos ignores these minor verifications from secular and ecclesiastic authorities. Along with the squatter’s guilt, Velopoulos also ignores Mount Athos's thousand-year tradition of governance and Greece’s century-old obligations. In the final analysis, Velopoulos is not only a despicable politician but also a shameless opportunist and a betrayer of Orthodox Christians, masquerading as a pious and concerned believer.

​Defending Ecumenical Patriarchate
His All-Holiness Ecumenical Patriarch Bartholomew, the 270th Archbishop of Constantinople, New Rome, and Ecumenical Patriarch, has dedicated his life to serving the Orthodox Church and promoting Christian unity. Under his leadership, the Ecumenical Patriarchate has navigated numerous challenges he ‘inherited’ while steadfastly upholding the principles of the Orthodox faith.

​These conspiracists claim Patriarch Bartholomew's commitment to environmental stewardship, interfaith dialogue, and human rights has made him the arch-heretic, and they utterly disrespect the Throne that they claim to be defending. The truth is that the Ecumenical Patriarch is worthily respected and admired worldwide, a testament to his vision for a united Orthodoxy. Such a leader deserves our utmost respect and support, not baseless accusations and unfounded conspiracy theories by charlatan monks and mendacious politicians.

The Importance of Upholding Truth
In an age where misinformation spreads rapidly and political figures often prioritize personal gain over the common good, the faithful, including you, must remain vigilant and discerning. Your role in rejecting the divisive rhetoric of those who seek to exploit our sacred beliefs, acute conflicts, or religious personalities for their ends and instead upholding the truth of our faith and the integrity of our Church is crucial.

Mount Athos's millennial-old tradition of monasticism and spiritual dedication remains a symbol of Orthodoxy's enduring strength. As the spiritual center of the Orthodox world, the Ecumenical Patriarchate continues to guide the faithful, including the Holy Mountain. Let us not forget that the Holy Mountain has always been under the omophorion of the Ecumenical Patriarchate and shepherded with wisdom and compassion. Mr Velopoulos, to attack these pillars of our faith, especially with false, misleading, inaccurate information for your selfish gain, is the definition of demonic.

As Orthodox Christians, we are called to defend the truth and preserve the unity of our Church. Let us, including you, stand firm against those, like the fraud Velopoulos or the pseudo-monk Methodios, who seek to undermine our faith through lies and distortions. This is a reaffirmation of our commitment to His All-Holiness Ecumenical Patriarch Bartholomew and the sacred traditions of Mount Athos, ensuring that the light of Orthodoxy continues to shine brightly in a world often clouded by deception.
​
In these trying times, may we draw strength from our faith, guided by the wisdom and leadership of the Ecumenical Patriarchate, and remain steadfast in our commitment to truth, unity, and the enduring values of the Orthodox Church. These values, which have stood the test of time, should reassure us and give us the confidence to defend our faith.